Eindelijk

Het waren maar twee regels. Die twee regels waren genoeg om te zorgen voor een grote brede glimlach en een rush van energie om te schrijven. De vraag is nog even of de rush niet van de koffie en appel cider azijn, limoen en cayenne peper shot komt, maar dat doet zeker niet af aan de blijdschap die ik door me heen voel gaan.
Geen lange verhalen. Lekker in het Nederlands (maar dat kan ook weer Engels worden). En gewoon schrijven wat in me opkomt. En op het moment dat die rush komt. Dat je vingers vanzelf over het toetsenbord vliegen. Dat de tekst vanzelf komt. Niet over nadenken. Niet teruglezen. Niet perfect maken. Gewoon laten komen zoals het komt.
Al dagen denk ik na over laptop mee of niet. Nu weet ik het antwoord dus. Geen ontkomen aan. Zeker meenemen. Ik hang slingers op in m'n hoofd en doe een dansje.
Ondertussen stel ik het moment om m'n tas in te pakken zo lang mogelijk uit. Ik kan het gewoon altijd pas op het allerlaatste moment. Ik vraag me altijd af waarom dat zo is... Het zou eigenlijk zo fijn zijn als hij gewoon twee dagen van tevoren klaar staat en je dan rustig kan nadenken of je nog wat mist. Natuurlijk weet ik dat allemaal, maar nog steeds doe ik niets. En eigenlijk vind ik het heerlijk. Deep down ben ik denk bang dat ik anders teveel tijd besteed aan inpakken. Dus nu besteed ik tijd aan blogs lezen terwijl er een jazzy toontje op de achtergrond speelt bij m'n koffietje. Veel betere nutteloze tijdsbesteding.