Vogels en taartjes

Mijn ogen zitten nog dicht van de slaap. Zelfs met je ogen dicht kan je zien of het al licht wordt buiten. Dat is nog niet het geval. Waar zou ik wakker van geworden zijn? Het is vast nog heel vroeg. Ik luister en hoor vogels. Geen krassende kraaien. Kleine vogeltjes die bij het voorjaar horen en die vrolijk en energiek klinken. Zo word ik wakker met een glimlach. Als ik toch mijn ogen open doe zie ik dat het net zes uur is geweest. Dat is wel wat aan de vroege kant. Slapen gaat niet meer. Maar wakker liggen met opgewekt gefluit is minder erg en zorgt ervoor dat je de dag goed begint, hoe vroeg het ook is.

Mijn interne batterij had een boost nodig na een deels wat nutteloze dag gisteren; voor niets op en neer naar Antwerpen omdat ik er in vol ornaat door een foutje in de communicatie een dag te vroeg sta voelt namelijk nutteloos. Het heeft dan niets te maken met hoe graag je ergens wil werken.
Toen ik Karin aan de telefoon had wierp ze een ander licht op de zaak. We praten elkaar altijd bij als we een "folietje" hebben begaan. Folie is Frans voor een te grote uitgave, een foutje zeg maar. Die had ik begaan... Gelukkig was het een kleintje. Gisteren schreef ik voor het gesprek dat niet doorging in mijn dagboek.

Elke keer als het gebeurt ben ik zo blij verrast het te voelen; verliefd worden op een plek. En vandaag gebeurde het weer. In Antwerpen. Officieel is het geen liefde meer op het eerste gezicht, want ik ben er immers al vaker geweest, maar het voel wel als liefde op het eerste gezicht. Misschien kijk ik met andere ogen.

Ik wilde vroeg in Antwerpen zijn. Om me heen kijken. Theetje drinken. Ik zoek op 'koffie antwerpen zuid', vind het, parkeer de auto bumper aan bumper (denk eraan, auto in de versnelling en niet op de handrem om schade te beperken) en ik stap uit voor een geweldige kinderwinkel. Het mooie excuus is dat ik kleingeld voor de parkeermeter nodig heb en loop naar binnen. En loop met een mooie kaart met een uil waar Valentina zo dol op is naar buiten. De kaart is ook nog gelig wat haar lievelingskleur is. Dat moet een feestje zijn als ze de kaart krijgt. Zo maar ineens valt mijn oog op een etalage aan de overkant van de straat met taarten. Ze zijn allemaal zelf gemaakt en de een ziet er nog lekkerder uit dan de andere. De keuze aan theesoorten is even overweldigend. Bij het zien van een mooie oude mozaiek op de vloer van het toilet ben ik definitief verkocht. Ik geniet van mijn stukje taart. Niet te zoet, waardoor de bosbessen goed tot hun recht komen. Net een klein beetje citroen, waardoor de frisheid benadrukt wordt. Het deeg niet te zoet, niet te hard en niet te zacht, maar perfect. Amandelschaafsel dat subtiel met een beetje poedersuiker er overheen is gestrooid. Het is de beste voorbereiding voor een sollicitatie die ik me voor kan stellen. En het toevallige straatje dat ik bij toeval uitzocht, zit vol met dit soort winkeltjes.

De tegenvaller is de rekening. Zes euro voor dat taartje vind ik een beetje overdreven. Daarom stonden er natuurlijk geen prijzen bij de taartjes... Maar, het taartje was er niet minder lekker door!
Uiteindelijk volgt er geen gesprek. Karin werpt een verrassend licht op de zaak door te zeggen dat ik voor het lekkerste stukje taart dat te bedenken is gewoon even naar Antwerpen ben gereden. Dat kan je soms hebben. En ik kan er, vooral na de fluitende vogels vanochtend, weer om lachen.