Winterwonderland

Het licht in de Sint Jan is prachtig. Het valt binnen door de kleurrijke ramen en hult de kathedraal in warmte. Alleen de ademwolkjes uit je mond herinneren je aan de kou. De rust die uitgaat van deze bijzondere plek zorgt voor diezelfde rust in me. Het is als een fluweelzacht zakdoekje voor de tranen die opkwamen toen ik uitgleed bij het wegbrengen van vuilniszakken en mijn knie pijnlijk stootte, maar ik voelde me vooral heel alleen in de seconden die ik op de koude grond zat en alleen weer op stond. Nu zit ik hier in de Sint Jan op een ijskoud stenen bankje en komt de rust en kracht weer terug. Het gevoel dat ik ook heb als ik ver weg ben. Ik leun achterover, doe mijn ogen dicht, hoor gefluister van andere bezoekers en ruik de wierrook van de zondagmis. Ik ben weer klaar om verder te gaan.

Ik wandel de zonnige sneeuw weer in. De afgelopen week speelt als een film af in mijn hoofd. Ik ben dol op de winter. Het was maandag toen het winter begon te worden. Het was helder en koud. Ik wandel naar de bakker om de hoek, die altijd vroeg open is. Het brood is nog warm, te warm om in een plastic zak gedaan te worden en te warm om gesneden te worden. Maar aan mijn handen voelt het heerlijk aangenaam. Elk moment dat ik buiten ben als het echt winterweer is voelt aan alsof ik in een sprookje loop en ik geniet volop. De traktatie is groot als je na de kou buiten weer binnenkomt en ontbijt met het verse brood, een warme kop koffie en het uitzicht op de Sint Jan die fel afsteekt tegen de blauwe lucht. Als het 's avonds donker is schitteren de sneeuwvlokken in de lampen die op de kathedraal schijnen. Ik doe mijn rolgordijntjes niet naar beneden maar kijk af en toe naar de dansende sneeuwvlokken.

Dinsdag zoek ik de slingers op en hang ze dwars door mijn kamer om ze daar minimaal een week te laten hangen. De vlaggetjes zijn allemaal verschillend en in vrolijke kleuren. Ik word er blij van als ik ernaar kijk.
Ik word verwend door vriendinnnen die met lieve kaartjes en bijzondere cadeaus langskomen. En als ik woensdagochtend in mijn brievenbus kijk zitten er echte verjaarskaartjes in. Dromerig rij ik aan het eind van de ochtend rustig richting IJzeren. Hoe dieper ik Limburg in rijd hoe witter de wereld wordt. Als de poort bij mamma achter me sluit komt er een nog grotere rust. Het lijkt stiller te zijn als er sneeuw ligt. Het geluid wordt gedempt door een dikke witte wollen deken. In het jaar dat ik dertig werd lag er ook sneeuw op mijn verjaardag. We hebben toen een lange wandeling gemaakt in de zon. Dat zit er dit jaar niet in. Mamma ligt met een virus, dat zich onder meer uit in twee ontstoken ogen, in bed. Gelukkig is ze aan de beterende hand en kan ze eruit komen. Karin heeft lemon cheese cake gemaakt. Ik kan me niet herinneren dat ik haar verteld heb dat het mijn favoriete taart op dit moment is. Hij is machtig door de bodem van marsepein, maar geen haar op mijn hoofd die overweegt om een stukje te laten staan, in tegendeel, het laatste restje lik ik van mijn vingers af. Het is een fijne en ontspannen dag.

Het zijn mooie momenten om mijn camera mee te nemen en de sprookjes vast te leggen. Zoals de zonsondergang op mijn verjaardag. Het harde werk dat bij mamma en Jules verzet wordt. En het sprookje Prise d'Eau waar niemand te bekennen is tijdens een wandeling over de witte baan.