Gouden lijstjes

Deze dagen zijn om in te lijsten. In een lijstje met een gouden randje. En van die overdreven krullen in de rand. Als er dan zo'n dag als vandaag in dat lijstje zit, dan zijn die krullen helemaal niet overdreven. Het feit dat ik totaal niet gedaan heb wat ik wilde doen en vooral de manier waarop dat gegaan is, zorgt voor de geweldige franje aan de lijst.
Ik had behoefte aan rust. Het eerste moment dat ik daaraan denk vind ik het raar klinken. Hoe kan nou juist ik behoefte hebben aan rust? Dan denk ik er nog eens over na. Ja ik heb behoefte aan rust. M'n nieuwe baan is rond. De golfcompetitie gaat morgen beginnen, dus daar kan ik ook niets meer aan doen en ik kan niet met iedereen in één week afspreken. Ik wil juist niet te veel doen. Ruimte creëren voor ontspanning. Echte ontspanning. Waarbij je ineens voelt dat je ademhaling rustig wordt en eindelijk de pijn uit m'n schouders wegebt (dat laatste is een utopie, maar het idee hoort er wel bij). Nadat de klusjes klaar zijn die ik toch van mezelf moest doen neem ik een kop thee en fijne tijdschriften mee naar beneden. Ik zit op het bankje in de zon. Het zonnetje schijnt. En het is een takke herrie. Er staat een bestelbusje recht voor m'n neus die iets met de airco van de kroeg beneden aan het doen is. Ik was in de relax modus en daar ga ik in blijven. Ik vraag aan het mannetje hoe lang het nog duurt. Tien minuten. Die tien minuten zijn zo voorbij. Rust. Het is stil. De zon schijnt door de nog kale takken heen. Af en toe lopen er mensen om de Sint Jan, maar net als binnen in de kathedraal zijn de meesten vrij stil. Ik zit midden in een verhaal in mijn tijdschrift. De buurman van de hifi winkel komt terug van een klus en begint te vertellen over hoe het was om vader te worden en hoe het ervoor zorgt dat het nu moeilijk is om balans in zijn leven te vinden. Ik luister en moet innerlijk glimlachen om deze 'afleiding'. Waar was ik ook al weer in mijn verhaal? Even een stukje terug. Ja het ging over een boeiend boek waarin de schrijfster op zoek is gegaan naar de diepere drijfveer van 22 al dan niet bekende mensen. Een andere buurman komt een praatje maken. Hij vertelt uitgebreid over de schoenenfabriek die hij lang heeft gehad en hoe zijn leven veranderde toen hij die verkocht heeft. Na een tijd wordt het fris; de zon verstopt zich achter de Sint Jan. Ik krijg kippenvel. Het verhaal. Geen idee hoe het verder gaat. De vrouw van de buurman belde of hij mee ging wandelen. Misschien pak ik het verhaal straks in bed verder op als ik nog energie heb.
Ik moet nog een paar boodschappen doen en wandel de stad in. Net als ik met zware boodschappen en twee flinke golftassen naar huis wandel kom ik langs het terras waar ik Marcel (een oud collega) zie. Te lang niet gezien. Twee wijntjes later loop ik verder. Met een grote glimlach op mijn gezicht. Alleen zijn. Niet hoeven praten. Het is niet gelukt. Maar ik heb wel een echte Floor-dag gehad. Ik heb gelachen, geluisterd, gepraat; echt genoten. Die glimlach blijft.