Achter de wolken schijnt de zon

De regen is oorverdovend. De regen kwam via het meer naar Pokhara. Zichtbaar genoeg om bijtijds een droge plek te vinden. Ik kijk opzij en ben blij dat ik niet un het tentje gebleven ben waar ik eerst was gaan zitten. Als ik niet kan besluiten wat ik wil eten en ze geen suggestie hebben (alles is goed...) besluit ik verder te kijken. Nu ben ik daar extra dankbaar voor. Het tentje is leeg en het doek boven de tafeltjes wappert onheilspellend op en neer. Ik kijk aan de andere kant naast me. Er ligt een kat opgekruld op de stoel naast me. Schuilend voor de regen. Ik klem m'n mok warme chocolade melk in m'n handen en geniet van dit moment met m'n boek opschoot. Er gaat iets rustgevends van deze situatie uit. Op een enkel vissersbootje op het meer na lijkt iedereen in de situatie te berusten.

Langzaam breekt de zware grijze lucht weer open. De randen van de wolken geven al weer licht en dan komen de zonnestralen tevoorschijn. Ik sla mijn shawl steviger om me heen en sta op om een foto te maken. Als ik terug loop zie ik hoe twee jongetjes plezier hebben met de poeltjes die onstaan zijn en met het water spelen. Wat kan regen een hoop moois brengen. 

Ik bedenk dat ik geluk heb gehad dat ik vanochtend nog kon paragliden. Het was bewolkt waardoor ik de Annapurna bergketen niet kon zien, maar het was bijzonder om tijdens de vlucht van een uur zwevend in de lucht alles onder me te bewonderen. De terrassen. De dorpjes in de bergen. Het meer met de bootjes waar de zon op schitterde. De roofvogels die tussen paragliders doorsuizen. We cirkelen op thermiek naar boven  en zoeven dan hoog boven de heuvels rondom Pokhara. Tot we in een wolk terecht komen en de afdaling inzetten.

En ik ben blij dat ik besloten had om met de laatste groepsactiviteit mee te gaan naar de onbekende bestemming. Ik had erover getwijfeld door het groepsverband en ik had van tevoren het vermoeden dat ik dat toch als benauwend zou ervaren.

Na een autorit van ongeveer een uur steken we met houten bootjes een meer over en slingeren dan lopend door de bossen en dorpjes naar een Guesthouse bovenop een groene heuvel. Het enige dat je hoort zijn vogels en krekels.

Als Holli ons 's middags meenemt voor een wandeling en een tijdje met een vrouw die haar Dal aan het zeven is in het Nepalees staat te praten vertelt ze dat het haar moeder is. We hebben moeite om het te geloven.   In het lemen huisje staan twee bedden en twee gaspitten. Een nieuw verworven luxe. Er wordt thee gemaakt voor ons en we vragen honderduit over het leven in deze familie community. Langzaam verzamelt zich meer familie om ons heen. Ze zijn allemaal blij dat Holli er is, die vooral voor haar nichtjes een rolmodel is. 

Maar zo blij als ik ben dat ik het mee heb mogen maken zo blij ben ik als ik mijn eigen weg kan kiezen een kop koffie drink, opsta en m'n volgende kop ergens anders drink. Klets met de mensen die ik tegenkom. Zinder met iemand te overleggen waar ik ben of wat ik ga doen.

Life is sweet!