True Happiness

Ik ben weer alleen. Intens gelukkig. In alle vroegte hardlopen terwijl Pokhara wakker wordt. Mijn benen zijn nog niet helemaal fit, ik ben niet gewend aan de ongelijke ondergrond en heuvel op heuvel af is ook niet mijn sterkste kant, maar de zon die opkomt en de besneeuwde bergen die boven de groene heuvels uittorenen verlicht is magisch. De voorgenomen 7km hardlopen wordt 5km en ik ben tevreden. Ik zit aan het meer waar m'n ademhaling weer normaal wordt.

Een ontbijtbuffet in het hotel is niet aan mij besteed. Ik wil mijn dag doorbrengen zoals ik het liefste doe. Beginnend met een ontbijt in een sfeervol koffietentje. Met andere reizigers die elkaar begrijpen ook zonder te praten. Met heerlijke cappuccino, yoghurt met vers fruit en müsli in een jampot en een smoothie die naar rijpe vruchten smaakt. Bladerend in m'n Lonely Planet. Dagdromend. Zonder haast. Zonder te hoeven praten.

Slenterend door het stadje. Het dagelijks leven in me opnemend. De was die langs de straat hangt te drogen. Scholen waar kinderen buiten aan het spelen zijn en van plezier gillen. Vrouwen in traditionele Daura Suruwals die gehurkt in de zon al kletsend bijkomen van hun werk. Meisjes in winkeltjes die in hun smartphone lijken te zitten. Alleen als ik badende waterbuffels op de foto wil zetten moet ik het op het een rennen zetten omdat de stier op mij af komt rennen. Ik kijk van een veilige afstand. En dan strijk ik neer in tuin aan het meer. Omgeven door kleurige bloemen en alle tinten groen. Ik lees en lees en lees. Genietend van verfrissende drankjes, verse crostini's. 's Avonds eet ik samen met een andere reiziger. Eindeloze verhalen over bijzondere reizen en ontmoetingen. We bestellen een fles wijn en moeten ons best doen niet heel hard in lachen uit te barsten als de meisjes stuntelen om de fles te openen. We nemen het over en genieten.

Het is een dag om in te lijsten. Laat maar heel tevreden kruip ik in m'n bed.