Op bezoek bij...

M'n gewicht van m'n ene been naar m'n andere been. De Indiase tien minuten zijn langer dan ik had gedacht. M'n ogen glijden opnieuw over de binnenplaats waar geen enkel raam hetzelfde is. De rode zandsteen die ondertussen zo herkenbaar is geworden is deels bewerkt met kalksteen om een marmer effect te creëren. Ik vind de rode zandsteen mooier in deze omgeving. Ik luister nog een nummer op de audio-guide die om m'n nek hangt. We moeten stil zijn van de mensen die nu binnen zijn. Jammer. Het meisje tegenover me lijkt me een gezellig kletsmaatje en het maakt het wachten aangenamer. Het meisje is aan de beurt. De man vraagt of ik op de stoel naast hem kom zitten. Het voelt een beetje vreemd. Ik vraag aan het meisje dat met haar ouders is in het Frans of ze het niet erg vinden. Ze vinden het okay. De man geeft me een klopje op m'n rug. Het meisje slaagt er goed in niets van een reactie te laten blijken. Later vertelt ze me dat ze stijl achterover sloeg van hoe accuraat hetgeen was dat ze horen krijgt. De man is klaar. Ik mag eerst, daarna gaat de moeder van het meisje.
De man zegt dat hij honger heeft en dat hij geen tijd heeft gehad om te eten. Hij vraagt of ik zijn eten met hem wil delen. Ik voel me er wat ongemakkelijk bij. Vooral omdat het Franse gezin staat te wachten. Maar het is enorm aandoenlijk. Zit ik hier bij de HANDLEZER van het koningshuis* in India zijn warme lunch te eten die zijn vrouw vanochtend voor hem heeft gemaakt.

Tijdens mijn bezoek aan het fort kom ik ook terecht bij een jongen die traditionele klassieke Indiase muziek maakt. Hij doet dit ook voor het hof, waardoor hij binnen het fort mensen kennis mag laten maken met deze muziek vorm. Het wordt gebruikt voor meditaties. Hij vraagt of ik kom luisteren. Er zijn nog een paar anderen. Adem in. Adem uit. Laat maar komen. Ik schrik elke keer van de muziek. Het geluid is vrij scherp. Als de andere mensen weg gaan vraagt hij of hij nog een nummer voor me mag spelen. Hij legt uit welk stuk hij voor me wil spelen en waarom. Ik schrik hoe precies hij mijn gevoel omschrijft zonder dat ik wat gezegd heb.
Als ik weg ga komt hij achter me aan. Hij geeft me zijn cd. Geld wil hij er niet voor, iets anders heb ik niet. dat hoeft niet; ik heb hem energie gegeven.

De zon gaat onder boven de blauwe stad. Het wordt steeds stiller in het fort; er is bijna niemand meer. Het eind van het een bijzondere reis is bijna in zicht. Een beveiliger staat op een afstandje te roepen. Ik moet weg. Nog een keer kijk ik om. De zon is verdwenen. De lucht is oranje gekleurd. Wat een plaatje.

* ik ben er ondertussen achter dat er bij de onafhankelijkheid van India 620 koningshuizen waren. Dit om mijn eerdere ontmoeting, en deze handlezer van het koningshuis van Jodhpur, in het juiste perspectief te plaatsen.