De geur van regen

In gedachten verzonken loop ik na het gesprek de trap af. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Er zit geen structuur in. Welke dag is het vandaag? Is Karin dan al terug van vakantie? Morgen moet ik eerst iets afmaken, maar dan moet ik wel vroeg opstaan. Had ik nog iets te eten in huis? Moet ik echt elke dag minimaal vijf minuten aan mijn blog besteden? Een frons op mijn voorhoofd. Heb ik me iets aan laten praten waar ik geen zin in heb? Ik had nee kunnen zeggen. Ik had niets kunnen zeggen en het gewoon niet doen.

Ik stap naar buiten en word wakker uit het gemijmer door de geur van regen na een lange droge periode. Ik adem diep in en uit terwijl ik op de fiets stap. Ik snuif de specifieke geur op en denk na over wat ik ruik. Is het muf? Kan ik er beter of slechter door ademen? Ruikt het ook zo als het in de herfst lang niet geregend heeft? Fluiten vogels nou echt enthousiaster? En ik kijk naar de wolken. Het zijn barokke luchtkastelen met witte lichtgevende randen er omheen. De mouwen van mijn vestje worden gespikkeld van de regen die zachtjes valt. Met een grote glimlach fiets ik rustig verder door de regen. Eventjes is het stil in mijn hoofd. Mijmerend over de regen.

De glimlach verbreed. Juist dit is waarom schrijven zo fijn is. Juist dit is waarom vijf minuten per dag op mijn blog makkelijk een uur worden. Het zorgt ervoor dat ik om me heen kijk, oplet wat ik zie. Juist de kleine dingen maken een schijnbaar gewone dag bijzonder.

Welkom terug zeg ik glimlachend tegen mijn spiegelbeeld.