Het onderbewustzijn
Het is nog vroeg in de ochtend. Een gewone door de weekse werkdag. Nou ja gewoon. Wel erg druk. Verder niet anders dan anders. 's Ochtends is het heerlijk stil op kantoor. Mijn iPhone staat op shuffle. Soms moet ik gniffelen om de muziek die voorbij komt. Het gaat van Within Temptation tot Annie, van Hazes tot Snatam Kaur en van Hitzones tot Manu Chao. Ineens stop ik met typen. Het nummer dat speelt is geen goed nummer. Toch heb ik ontstellend vaak gehoord. Eigenlijk zou ik het überhaupt niet meer moeten kunnen horen. De brede glimlach is groot en heel afwezig. Ik open Facebook en stuur een bericht naar Italië, Venezuela en Duitsland.
Het was in Cuba dat het nummer op elke straathoek speelde. Het was tijdens Kerstnacht dat het nummer minimaal 100 keer voorbij moet zijn gekomen. C'est la Vie van Khaled.
Ineens sta ik daar weer. In de feestelijke hitte van Kerst in Remedios. Een klein onbetekenend stadje. Afgeladen vol met Cubanen uit het hele land. En wat buitenlanders die net als ik een gammele taxi hebben genomen en met een vergrootglas naar een Casa hebben gezocht.
Ik heb contact opgenomen met een Nederlands stel dat ik eerder ontmoete. Ze hadden in juni al een reservering gemaakt. Ik mag uiteindelijk in de woonkamer van de Casa slapen. Wel tegen de hoofdprijs en met de belofte dat als de eigenaren een boete krijgen wij deze betalen. Ik ben blij dat ik een plek gevonden heb.
's Middags begint op het centrale plein het zelfgemaakte vuurwerk al terwijl er nog aan de praalwagens gewerkt wordt. Het vuurwerk gaat alle kanten op, knalt alleen maar en zorgt ervoor dat het stadje gehuld is in rook. De sfeer is uitgelaten. Iedereen is blij en kijkt uit naar het avond spektakel.
Het vuurwerk 's avonds is nog extremer. Het deert me niets. Ik geniet en feest mee. Ik kom Luca tegen die ik een paar dagen eerder ontmoet had in Trinidad. Hij is met andere reizigers op pad. We dansen tot het weer licht wordt.
De volgende dag gaan we met Italië, Venezuela en Duitsland naar het strand. Op de terugweg realiseer ik me dat ik iets van mijn bucket list af kan strepen. De mooiste zonsondergang ooit. We zitten in een oude Amerikaan met een even oude Cubaan achter het stuur. De salsa komt uit de luidsprekers. Er is water aan beide kanten van de smalle weg. De zon gaat recht voor onze neus onder. Het is een moment om in te lijsten.
Even geleden had Nina (Venezuela) een mailtje aan ons allemaal gestuurd. Op dat moment wil ik terugschrijven. Lang leven Facebook. Ik omschrijf het heerlijke gevoel van toen. Ik omschrijf hoe mooi de herinnering is. Ook al is die herinnering in geen 1000 woorden of foto's te vangen. Zij waren erbij en weten waar ik het over heb. Binnen een half uur heb ik de eerste reactie. Met foto's.
Als ik in het weekend even de tijd neem om koffie te drinken tussen alle bedrijvigheid door wordt mijn onderbewust zijn opnieuw getriggerd. Ik sta te wachten tot ik af kan rekenen. Als ik rustig om me heen kijk wordt mijn aandacht getrokken door een foto aan de wand. Het is een foto in Cuba. Het is de plek waar ik Luca voor het eerst ontmoete. Ik zucht. Wat ben ik bevoorrecht met zulke mooie herinneringen!
Het was in Cuba dat het nummer op elke straathoek speelde. Het was tijdens Kerstnacht dat het nummer minimaal 100 keer voorbij moet zijn gekomen. C'est la Vie van Khaled.
Ik heb contact opgenomen met een Nederlands stel dat ik eerder ontmoete. Ze hadden in juni al een reservering gemaakt. Ik mag uiteindelijk in de woonkamer van de Casa slapen. Wel tegen de hoofdprijs en met de belofte dat als de eigenaren een boete krijgen wij deze betalen. Ik ben blij dat ik een plek gevonden heb.
's Middags begint op het centrale plein het zelfgemaakte vuurwerk al terwijl er nog aan de praalwagens gewerkt wordt. Het vuurwerk gaat alle kanten op, knalt alleen maar en zorgt ervoor dat het stadje gehuld is in rook. De sfeer is uitgelaten. Iedereen is blij en kijkt uit naar het avond spektakel.
Het vuurwerk 's avonds is nog extremer. Het deert me niets. Ik geniet en feest mee. Ik kom Luca tegen die ik een paar dagen eerder ontmoet had in Trinidad. Hij is met andere reizigers op pad. We dansen tot het weer licht wordt.De volgende dag gaan we met Italië, Venezuela en Duitsland naar het strand. Op de terugweg realiseer ik me dat ik iets van mijn bucket list af kan strepen. De mooiste zonsondergang ooit. We zitten in een oude Amerikaan met een even oude Cubaan achter het stuur. De salsa komt uit de luidsprekers. Er is water aan beide kanten van de smalle weg. De zon gaat recht voor onze neus onder. Het is een moment om in te lijsten.
Even geleden had Nina (Venezuela) een mailtje aan ons allemaal gestuurd. Op dat moment wil ik terugschrijven. Lang leven Facebook. Ik omschrijf het heerlijke gevoel van toen. Ik omschrijf hoe mooi de herinnering is. Ook al is die herinnering in geen 1000 woorden of foto's te vangen. Zij waren erbij en weten waar ik het over heb. Binnen een half uur heb ik de eerste reactie. Met foto's.Als ik in het weekend even de tijd neem om koffie te drinken tussen alle bedrijvigheid door wordt mijn onderbewust zijn opnieuw getriggerd. Ik sta te wachten tot ik af kan rekenen. Als ik rustig om me heen kijk wordt mijn aandacht getrokken door een foto aan de wand. Het is een foto in Cuba. Het is de plek waar ik Luca voor het eerst ontmoete. Ik zucht. Wat ben ik bevoorrecht met zulke mooie herinneringen!
Comments
Post a Comment