Krullende mondhoeken

Op het vliegveld en als je net in het vliegtuig stapt lijkt het altijd net alsof iedereen ADHD heeft. Koffers in en uit de bagagerekken. Nog even iets tegen een reisgenoot zeggen die aan de andere kant van het vliegtuig zit. Stretch oefeningen doen voordat je überhaupt vertrokken bent.

Eerst wat verstoord kijk ik op uit de Lonely Planet, maar dan met interesse kijk ik of het bepaalde types zijn die dezelfde bestemming hebben. Jong en oud. Belg, Nederlander, Duitser, Israëli. Maar geen Nepalees. Veel mensen met afritsbroeken en bergschoenen.

M'n mondhoeken krullen omhoog. Ik leun achterover. Ontspannen, tevreden en super excited.

Voordat ik weg ging leek alles onwaarschijnlijk perfect te gaan. Mijn werk was op tijd af en ik had het gevoel het netjes achter te laten. Zaterdag stond in het teken van zusjesliefde; koffietjes drinken, uitgebreid lunchen, door de stad slenteren en eindeloos kletsen. En zondag ben ik nadat m'n rugzak ingepakt is ruim voordat ik opgehaald word klaar voor vertrek. En zo beland ik op een terrasje in de vroege herfstzon genietend van een lekkere koffie. Wat is het leven mooi.

Natuurlijk kijk ik uit naar de aanstaande ontdekking als ik op pad ga. Maar dit keer voelt het anders. Alsof ik al verliefd op het land ben voordat ik er ben. Vlinders in m'n buik. Soms houden ze zich even in. Zou het tegenvallen als ik er zo naar uitkijk?

Kathmandu is wakker aan het worden als ik aankom. Aapjes klimmen de bomen in terwijl kleurrijke handelswaren van marktkraampjes worden uitgestald. Ik slenter door de kleine straatjes van Thamel. Een wirwar van elektriciteitskabels. Kleine winkeltjes.

De krullende mondhoeken zijn er nog steeds. Het is hier fijn. Het gaat een hele bijzondere reis worden in een land waar ik bij voorbaat al verliefd op was.