Twintig jaar geleden

Ik wil nog even niet weten hoe laat het is. Het schemert nog buiten. Aan de andere kant... Ik lig ook rond half negen te slapen. Zes uur. Hmmm. Oh dat is de tijd dat de zo'n opkomt. Gordijnen open. Extra kussens erbij. Zodat ik vanuit m'n bed de toppen van de Himalaya van kleur zie veranderen. Dat is nog eens wakker worden!

Ineens lijkt de tijd twintig jaar stil gestaan te hebben. Na een flinke klim sta ik boven op een heuvel in een afgelegen dorpje.

De eerste dorpsbewoner is een geitje dat nog niet kan opstaan. Een vrouwtje komt onder luid gemekker van het pasgeboren geitje zijn pootjes strekken. Hij kan voor het eerst staan. Er zit een gekreukeld vrouwtje naast haar kleurrijke pepertjes te eten. Op een soort pleintje staat een kraantje. Een jongetje protesteert luid en er rollen dikke krokodillen tranen over z'n wangen als hij daar door zijn moeder wordt gewassen. Een meisje van een jaar of vier helpt haar oma met de rijst te drogen. En een jongetje zit op zijn hurken met een steen walnoten te kraken. Er zijn alleen vrouwen en kinderen in het dorp. Iedereen kijkt mij net zo nieuwsgierig aan als ik hen. Fijn. Zik neem alle tijd om rond te tv-kijken, 'n, neer te hurken en het dorpse leven in me op te nemen.

Op de terugweg klimmen en dalen we weer sterk. Je merkt er niets van. Ik loop tussen de terrassen met rijst door. Er fladderen vlinders om me heen. Er zijn vrouwen op het land aan het oogsten en het uitzicht is eindeloos.

Aan de wandelingen komt even een eind. Ik ga terug naar Kathmandu. Spontaan krijg ik hoofdpijn van alle uitlaatgassen. Even uitrusten op een terrasje in de schaduw, want vanavond ontmoet ik de eerste reisgenoten voor m'n trekking. Spannend!