Geen druiven plukken als het regent

Het regent. En dan worden er geen druiven geplukt. Dan zouden jullie te waterige La Tulipe wijn drinken volgend jaar. En dat willen we niet. We willen smaakvolle wijn. Dus we zitten binnen. De een met een boekje. De ander slaperig met een kopje koffie. En veel zetten de gesprekken van gisterenavond voort. De kok is bezig met onze lunch. Die wordt vervroegd. Zodat we een lange (droge) middag hebben om te plukken. De verwachting is dat we de uren van vanochtend nog wel ergens in moeten halen, want de oogst moet uiteindelijk wel binnen worden gehaald. Op een tekening van het wijngoed hebben we gezien wat de taak van deze week is. En die is best flink. We staan te popelen om aan de slag te gaan. Hoe frustreren is het dan als het niet kan.
Vanochtend hebben we instructie gehad over het plukproces. Over hoe voorzichtig je de druiven moet behandelen. Wist ik veel dat het gistingsproces al begin op het moment dat een druifje loskomt van de tros. En dat gistingsproces moet zo laat mogelijk op gang komen. Aan de lopende band zijn drie prioriteiten gesteld, eerst de kleine rode druifjes eruit, dan de rottige druifjes (alleen die zijn er vrijwel niet) en als laatste de ieniemienie groene baby druifjes. En dan gaat het de pers en rechtstreeks het vat in. Niets te druiven stampen met je blote voeten. Wel bizar dat je zo dicht op het wijnmaak proces zit.
Maar nu dus even niet.

In een keer goed rijden. Dat was de top prestatie van gisteren. Alleen wist ik nog niet dat ik goed was gereden. De navigatie had me afgezet, maar aangezien ik geen huisnummer zag had ik nog niet het idee dat ik goed was gereden. Ik was al de kruising uit de beschrijving op het zoeken op maps. Een Nederlandse auto. Met mannen erin. En kaarten. Die konden me vast verder helpen. Maar wat blijkt? Ik sta voor de ingang. In een keer!
Caroline ontvangt ons hartelijk en wijst ons de weg. Vanuit het park bij het kasteel zie je de rivier de Dordogne stromen. Alles is groen en er is volop ruimte. Ruimte voor mijn twee seconden tent. Okay. Vijf minuten dan. Huubhuub Barbatruc, tent in de lucht en hij staat. Alleen geen hamer. Haringen kunnen ook met een steen de grond in. Toch maar bij m’n buren vragen. Die zes haringen zijn op die manier zo de grond in. Inruimen en dan kan de auto weg. Die heeft echt een weekje vakantie en kijkt uit over de wijngaard.
Steeds meer mensen verzamelen aan de lange tafel voor het kasteel. Zowel mensen die alleen zijn gekomen als mensen die samen zijn gekomen. Jong en wat ouder. Uit Amsterdam, Rotterdam, Tilburg; uit allerlei uithoeken. Het diner is binnen. Een lange tafel. Flessen wijn op tafel. Ilja heet ons allemaal welkom. En iedereen zich kort voor. Ik ben blij dat ik hier ook aan tafel zit. Ik heb zin in morgen. Maar eerst een onrustige nacht. Het regent. Volop. De meesten slapen slecht. Ik ook. Maar vol ongeduld begint iedereen aan de eerste dag. Na de instructie gaan we de wijngaard in. Wat een teleurstelling dat het regent. Maar de kwaliteit van de wijn gaat uiteraard voor.

Gisteren wilde ik golfen in de buurt van Poitiers. Het was een mooie baan. Lekker weer. Zijn er clubkampioenschappen! Ik kan niet op de grote baan, maar gelukkig is er nog een baan waar ik kan spelen. Nog een beetje trainen en lunchen met een geweldig uitzicht. Het clubhuis ligt hoog. Ik kijk uit over het groen van de baan met veel bloemen en een geweldig meer aan de voet van de heuvel. Een croque monsieur, een colaatje en even genieten van een momentje zomer in Frankrijk.