Het sprookje Chartres

Eerlijk? Toen ik vanmiddag in Chartres aankwam was ik zeker niet meteen overtuigd van de charme van de stad. Maar vanavond is dat helemaal veranderd. Ga naar Chartres. Niet overdag, maar 's avonds. En in de zomer maanden. En struin eindeloos door de kronkelende straatjes. Laat je verrassen. Net als ik.
Ik wil eigenlijk morgen niet eens meer te veel zien van de stad. Het sprookje zoals het nu is moet zo blijven. Het plaatje is zo mooi. Op zo'n 25 mooie gebouwen worden animaties geprojecteerd. Op de maat van mooie muziek, van klassiek tot jazz, spelen die animaties af. De een nog spectaculairder dan de andere. Mensen wandelen door de stad. Gaan zitten. Praten over hetgeen ze zien. En wandelen weer verder. Het geeft een geweldige sfeer om met allemaal onbekenden te speuren door een stad. Op de muziek afgaan en je echt laten verrassen.

De verrassing van de dag was ook dat ik er uiteindelijk redelijk in geslaagd ben om de kaart te begrijpen en zo alle animaties te zien. Eigenlijk had ik de hoop opgegeven. Ik en kaarten, op de een of andere manier gaat dat nooit goed. Na een afslag heb ik meestal geen idee meer waar ik ben. Na een verloren discussie met het navigatie systeem vanochtend heb ik de hoop opgegeven dat het ooit goed komt met mij en de weg vinden. Als ik eenmaal ergens ben dan komt het vanzelf goed. De weg terug zal nooit een probleem zijn, maar om er te komen is een uitdaging.