Over bijbelserust en de prinses

De dag begint in Chartres met een, wellicht niet geheel onverwachte verrassing zo op zaterdagochtend; het is markt. En ik ben, net als in Cambodja, dol op markten. Markten hebben iets puurs. Lokale bevolking komt er verse groenten, vlees of vis kopen. En lokale bevolking presenteert zijn waar vol trots. Iedereen kent elkaar en loopt met manden, tassen of wagentjes vol lekkers rond. Ik struin rond. Sta stil. Luister. Uiteindelijk koop ik een paar pruimen om zo mee te doen aan het zaterdagochtend ritueel hier.



Vandaag kwam ik voor de kathedraal. De reisgids heeft niet overdreven over de pracht van de gebrandschilderde ramen. Er is in totaal meer dan 2600m2 raam! Eerst probeer ik het verhaal eruit te halen. Toch geef ik het snel op. Ik weet vrijwel niets van de bijbel en de verhalen in het Franse boekje gaan mijn pet te boven. Ik kijk en kijk en probeer een paar foto's te maken. De meeste en mooiste foto's zitten uiteindelijk in mijn hoofd.
Een kerk of een kathedraal ontroeren met altijd en zetten me aan het denken. Over dingen die niets met de kerk de maken hebben (in mijn beleving dan, aangezien ik niets met de kerk heb). Ik ga zitten op de stenen vloer. Ik kijk naar een van de briljante roosvensters waar het licht gekleurd door naar binnen valt. Ik vergeet de tijd en de mensen om me heen. Alles passeert in gedachten de revue. Na een tijdje zo gezeten te hebben sta ik op en steek een kaarsje aan. In gedachten vertel ik al die genen waarvoor ik het kaarsje aansteek waarom ik het doe. En ik denk dat ze weten dat ik een kaarsje voor ze aansteek.

Ik rij verder naar het kasteel van Chambord dat wederom volgens de reisgids een van de twee indrukwekkendste rennaissancekastelen is. Niets is minder waar. Het is een symbool van koninklijke macht. Midden in een gigantisch jachtgebied staat dit imposante kasteel. Ik wil geen guided tour. Ik wil ronddwalen en de verhalen er zelf bij bedenken. Verhalen over koningen, koninginnen en prinsessen.
Het is een gigantisch complex. Vanuit alle ramen kijk je ver over de bosrijke omgeving. De kamers zijn rijk aangekleed en hangen vol schilderijen die de tijd van lang geleden helder illustreren. Ik zou uren kunnen rondzwerven door dit kasteel. En me voorstellen hoe het zou zijn om daar te wonen. In de koetsen die in maar liefst zeven jaar tijd opgeknapt zijn zou ik me ook rond kunnen laten rijden. Heb ik mijn roeping om prinses te worden niet gemist?
Niet te lang dromen: ik heb nog een doel. Ik heb vandaag alweer geluk. Er wordt voor het kasteel een show met paarden en jachthonden gegeven. Het is ter gelegenheid van hele belangrijke mensen, waarvan ik net niet versta wie het zijn. Fijn dat ze gekomen zijn, want daardoor kan ik met hele rijen andere mensen naar een uniek spektakel kijken.
De honden had ik al gezien voordat ik het kasteel in ging. Het is een grappig gezicht. De honden hebben iets sukkeligs. Met hun lange oren en droopy-achtige koppen. Er worden allerlei oefeningen met ze gedaan waarbij ze bij elkaar moeten blijven en dan van de een naar de ander moeten hollen. En ze kunnen maar beter luisteren... anders komt de zweep eraan te pas...

Doordat ik te lang naar de show heb staan kijken is het plots laat geworden. Ik merk dat ik het koud begin te krijgen en zoek snel een onderkomen. Langleve booking.com, waardoor ik een prima plekje heb gevonden en niet in het shabby hotelletje terecht kom dat een 5.7 als beoordeling had. Nog een laatste kopje thee drinken en dan naar prinsessendromenland.