Verliefd op Kampot

Deze nieuwe manier van reizen bevalt uitstekend! Ik geniet in het kwadraat. Een mooi en relaxed plekje opzoeken. Iets lekkers te eten drinken bestellen. En dan schuiven er vanzelf mensen aan. Geen locals. Helaas is het Engels van velen ook te beperkt voor een fijn gesprek. Het is leuk om te horen waar iedereen geweest is. Waarom ze op reis zijn. Wat ze doen. Waar ze naartoe gaan. En voor je het weet heb je dinnerdates. En dat bovenop m’n overwinning op mezelf vandaag. In de reisgids stond een plek waar ik graag naartoe wilde. Met de kaart in m’n hand heb ik het gevonden. Het is dan kaartlezen op z’n Floor’s. De kaart draait ontelbare rondjes. Je kijkt niet naar straten, maar zoekt naar de gebouwen die er moeten staan. Ik wilde het tentje met de lekkere taartjes zo graag vinden. Ik had honger en het duurde natuurlijk wel even voordat ik de juiste gebouwen gevonden had, maar als je dan vindt wat je zoekt is de beloning alleen maar groter.
Het tentje wordt gerund door dove mensen en soms met andere handicaps daar bovenop. Een been, gedeeltelijke blindheid ... Je krijgt de kaart met een lijstje waarop je je bestelling in kan vullen en een map met informatie. Een deel van de informatie bestaat uit een aantal relevante gebaren. Op de kaart staat een couscous salade, waarvoor ik, in eerste instantie, de taartjes laat staan. Couscous met gecarameliseerde pompoen, geroosterde peer, gember, lente uitjes, rozijntjes, gehakte cashewnoten en een sinaasappel-honing dressing. Ik eet bijna het schaaltje erbij op. Het is een heerlijk relaxte plek met fijne muziek en heel verschillende mensen die binnen schuiven.

Het is een groot contrast met de ochtend. Toen ineens m’n control-kant langskwam. Ik dacht eigenlijk dat we afscheid hadden genomen. Hij houdt zich ook opvallend rustig de laatste tijd. Maar ineens was hij er vanochtend. Achteraf voel ik me wel een beetje schuldig. Ik was westers en op z’n Floor’s ongeduldig. Zoals ik (soms?) kan zijn. M’n taxi die me naar de bus zou brengen zou er om 6.30 zijn. M’n bus vertrekt om 7 uur. Phnom Penh is een grote en drukke stad. Ik blijf heel rustig tot 6.40. Dan ga ik overleggen met de jongens van het hotel. Om 6.45 schiet de tuk-tuk chauffeur in de stress als hij ziet hoe laat m’n bus gaat. Hij sjeesd door de stad. Neemt overal voorrang. Hij is een engel. We zijn netjes op tijd. Het duurt nog een kwartier voordat m’n bus weg gaat. In dat kwartier realiseer ik me dat ik niet aardig was. Maar ik ben toch blij met de engel die op m’n pad kwam.
Het verkeer fascineert me ook vanochtend weer. Zoveel brommertjes heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Iedereen rijdt door elkaar heen. Een grote chaos. Ik snap nu de Aziatische mondkapjes ook helemaal met al die uitlaat gassen.

Oh en ik ben verliefd. Ik ben verliefd op dit stadje waar ik terecht ben gekomen. Het heeft charme, rust en gezelligheid. Een hele fijne plek om te zijn. De huizen zijn vies en vervallen, maar je ziet dat het eens een haast Frans stadje was.