Een lach en een traan

Het is de mooiste zonsondergang die ik ooit heb gezien. Las ik ergens in m'n geluk boek dat je minimaal met z'n tweeën moet zijn om van mooie momenten optimaal te genieten? Dan ben ik het daar niet mee eens. Ik heb zo intens genoten van ieder moment van deze zonsondergang. Het is een strandtent die op zichzelf staat; er zijn geen andere tentjes omheen. Alles is blauw met wit. Het de golven spatten hoog op het terras waar ik zit. Er zit een andere man. Gelukkig heeft ook hij geen behoefte aan een gesprek. Hier wil ik in stilte van genieten. Alleen. De lucht verandert continu van kleur. Elke keer denk ik dat dit het is. Het mooiste moment. Als ik daar dan heel intens van geniet, dan wordt het nog mooier. De kleuren nog rijker. En dan. Dan verdwijnt de zon. De zon maakt plaats voor de maan en de sterren. Heel helder. De wolken lijken verdwenen te zijn zoveel sterren zie ik.

Ergens diep binnen in voel ik een lach op komen. Een waarbij je je best moet doen om niet hardop te lachen. Tegelijkertijd voel je tranen in je ogen komen. Niet van verdriet, maar omdat het zo'n mooi moment is. Ik ben heel gelukkig dat iks dit meemaak.
Ik heb nagedacht of het feit dat ik het graag deel wil zeggen dat het boek toch gelijk heeft. Dat is niet zo. Ik heb intens genoten. Ooit heb ik eerder op een hele mooie plek een hele mooie zonsondergang gezien. Die zal ik ook nooit vergeten. Net als deze. Maar ik hoop dat ik met behulp van de foto's ik anderen een beetje mee kan laten genieten.

Vanochtend heb ik in alle rust afscheid genomen van Kampot. Het stadje waar ik verliefd op werd. Ik wil niet vroeg vertrekken, want ik wil alle tijd hebben. Ik ga op het muurtje bij de rivier zitten om te lezen. Ik loop door de ruïne van de oude markt en kijk door de poorten naar de huisjes aan de andere kant van de rivier. Ik gluur in de kleine straatjes. Koop mango's van een oud vrouwtje en laat ze schillen bij een fruit wagentje. Drink koffie bij een koffie tentje. Lunch bij het tentje van de couscous salade (en bestel die weer). En koop brood bij het Duitse vrouwtje. Pas als ik alles gedaan heb ben ik klaar om hier weg te gaan.

Ik dacht dat ik met de tuk-tuk naar Kep zou gaan. De lucht is inktzwart. M'n tuk-tuk chauffeur heeft daarom bedacht dat het beter zou zijn om de auto te nemen. Je moet deze auto voor de grap opzoeken. Ik heb hem in Nederland (of waar dan ook) nog nooit gezien. Het is een Daewoo Tico. Er zitten veiligheidsgordels in. Alleen niets om ze in vast te klikken...