Eten aan de rivier

De bus vult zich snel met verschillende luchtjes. Het is een vreemde mengelmoes van allerlei verschillende hapjes die mensen gekocht hebben. We zijn gestopt met de bus van Siem Reap naar Battambang. Het wordt niet aangekondigd. Voorzichtig stap ik uit. Bang dat de bus zonder me verder rijdt, maar ik zie de chauffeur en zijn hulpje eten. Het is dat ik echt zo nodig moet plassen, want ik moet wel wat overwinnen als ik zie waar ik dat moet doen. Jammer dat ik geen jongetje ben.

Onderweg zie ik veel dorre uitgestrekte gebieden. Het ligt in lijn met mijn beeld van een savanne. Mensen schuilen er onder de enige boom die op het land staat. Het lijkt alsof ze zitten te wachten op het regenseizoen. Er wordt ook gewerkt op het land in de zinderende hitte. Met de hand, want de verroeste machine die je af en toe ziet (en die z’n werk prima lijkt te doen) is een uitzondering.

Onderweg zie ik wederom dingen die me een glimlach geven. Een jongetje dat bij zijn vader achterop de brommer stapt. Het jongetje heeft een dode kip aan zijn arm hangen, maar het lijkt doodnormaal voor een jongetje van een jaar of zes.
Ook moet ik elke keer lachen als ik langs een stalletje kom waar moto’s tanken. Er staan dan rijen Johnny Walker flessen. Die worden gevuld met de brandstof.

Het was wel vreemd om in een bus te stappen en niet te kunnen lezen wat erop staat. Ik ben afgezet bij de bus, dus het zal wel kloppen, maar toch voelt het raar. Ik heb gekeken hoe ze m’n rugzak in de bus legden, maar toch voelt het raar. Vooral omdat we een tijdje blijven staan voordat we gaan rijden. Kan iedereen nou zo maar bij het bagageruim? Maar natuurlijk is alle onzekerheid voor niets.

Aangekomen in Battambang moet ik even wennen aan het hotel. Het is een groot en onpersoonlijk hotel. Niet echt waarop ik gehoopt had. Ik ga even in het zwembad zitten met m’n boek om aan het idee te wennen. Dan de reisgids erbij en m’n route uitstippelen.
Uiteindelijk heb ik wat dingen uitgezocht, neem een tuk-tuk om me naar de eerste bezienswaardigheid te laten brengen en vanaf daar loop ik verder. Eerst is het een beetje wennen. Maar het went. Op de markt kijk ik weer m’n ogen uit. Weer dat vlees en die vis die ongekoeld daar ligt. Vrouwtjes wapperen er een beetje overheen, maar het schijnt niemand te deren. Gefascineerd kijk ik toe hoe een vrouwtje een vis schoonmaakt. De vis leeft nog en krijgt eerst een klap op z’n kop. Hij leeft nog steeds, maar ze gaat rustig beginnen met het schoonmaken en geeft dan nog een paar klappen op z’n kop. Het vrouwtje ziet dat ik sta te kijken. Ze vraagt of ik een foto wil maken. Ze doet haar mondkapje af en lacht naar me.

Voor de avond had ik een plek uitgezocht aan de rivier. Buiten het centrum. Ik loop een verkeerde straat in. Ongeasfalteerd. Kinderen spelen op straat. Ze lachen naar me en zeggen vrolijk ‘hello!’ en zeggen dan ‘mjummie mjummie’ en wijzen op het hutje waar ze wonen. Mensen zitten op de grond. Een vrouw zit met alleen een rok aan, een kind aan haar borst op de grond te koken. Ze kijkt vriendelijk. Het is bizar om hier te lopen en je totaal niet onveilig te voelen. Ik heb niet eens het idee dat het m’n naïviteit is. Ik draai de hoek om en zie tot m’n grote vreugde het bord van het restaurantje waar ik naar zocht.
Er staan twee Franse dames voor de entree. We komen bij elkaar aan een tafeltje te zitten op de mooiste plek waar ik tot nu toe gezeten heb. We zitten hoog boven de rivier, tussen het groen van de jungle. De duisternis valt snel. Er gaan kleine lampjes aan en het is net een sprookje.
De dames hebben elkaar de dag daarvoor ontmoet en zijn erachter gekomen dat ze praktisch buren zijn in Parijs. We kletsen en drinken wat en net als we eten willen bestellen gaat het ontzettend onweren, keihard regenen ... en valt de stroom uit. Dan wordt het dus nog mooier. Overal zetten ze kaarsjes neer. Een mooie avond om te onthouden.

Had Kong Fu Panda trouwens ook spierpijn de dag nadat hij de trappen opgelopen was? Nou heb ik het gisteren wat vaker gedaan, maar ik voel het wel in mijn benen. Het is goed voor de luie lichaam van me om wat beweging te krijgen.

De foto’s van vandaag volgen nog. Ik kan ze hier even niet op de computer zetten, maar morgen staan ze erop, want met foto’s is het leuker lezen!