Wandelen met Caroline
Ik installeer me gisteren avond heerlijk achter deze vooroorlogse computer. Helemaal klaar om m'n belevenissen op te schrijven. De eigen komt langs en zet de deur onder een lamp open omdat er een hagedis binnen zit. Onder die lamp buiten zitten alleen wel honder vliegende propellers. Die allemaal naar binnen komen. De hagedis blijft zitten. Vervolgens doet de beste man alle lampen binnen uit. Het computerscherm is het enige dat nog licht geeft. Inderdaad. Al die propellers zitten nu om mij heen. Failed mission. Oh en foto's uploaden zit er hier ook niet in. Zodra ik ergens kans zie voeg ik ze toe.
Terug naar gisteren.
Twee hamburgers, twee blikjes cola en elf uur slaap hebben ervoor gezorgd dat ik weer een nieuwe ik ben. Klaar voor een nieuwe dag. Een dag waarvan het eerste deel in de auto plaats zal vinden. We zijn onderweg naar Mondulkiri. Een afgelegen gebied in het zuidoosten van Cambodja.
Ik weet nu wat het droge seizoen onderweg betekent. Je ziet een grote bruine wolk in de verte. Als je dichterbij komt zie je niets meer. De dichtste mist die je ooit hebt gezien en dan dichter. Inhalen is geen optie, want je ziet de weg bijna niet meer en je ziet niet of er iets aankomt.
De ontbossing is pijnlijk zichtbaar. Veel stukken zijn mooi groen en dicht bebost. Zo zou het moeten zijn. Maar er zijn nog grotere stukken waar bijna niets meer aan beplanting staat.Het land kleurt langzaam bruin. De rookwolken van brandjes maken de troosteloze aanblik compleet.
Dan begint de weg te slingeren. We klimmen en dalen. Alles om ons heen is groen. Ik wist dat dit deel van het land anders moest zijn. Het is prachtig.
Om een uur of 12 zijn we bij het hotel. De rest van de dag is vrije besteding. Geen zwembad om lekker een boekje aan te lezen. Ik loop het dorp in zonder idee wat ik daar ga aantreffen. Het begint ontzettend te regenen. Van het bankje waarop ik een tijdje te lezen krijg ik houten billen. Als ik verder loop bots ik bijna tegen Denise aan. Ik sta te twijfelen voor een barretje of ik er naar binnen zal gaan. Volgens dit Ierse meisje moet ik daar helemaal niet aan twijfelen. Het is een beetje een smoezelig tentje. Op de rieten meubels liggen kussens die ooit een bloemen print hebben gehad. De honden en katten zijn een beetje vies. Maar het is er gezellig. Caroline zit er ook. Ze is al een tijdje op reis. Ze heeft dreadlocks, haar schoenen zijn gestolen, dus ze loopt rond op slippers en vieze voeten. Maar het is wel erg gezellig.
Caroline en ik gaan, nadat ik een drankje heb gehad dat zij drinken (citroensap, gember en honing, erg lekker) en een heerlijke sandwich heb gehad, aan de wandel. Zij heeft een kaartje en kan kaartlezen. Daar vertrouw ik op (kan sowieso niet erger zijn dan ik). Het is heerlijk om te wandelen. Het is hier door de hoge ligging minder heet (zo'n 28 graden). We komen op een prachtig uitzichtpunt waar we even gaan zitten op een boomstronk en genieten zo van het moois om ons heen. Na zo'n drie uur lopen zijn we weer terug.
Het was een fijne dag met de wandeling. Ook is het leuk om mensen te blijven ontmoeten. En die vind je door rond te wandelen. Zonder vastomlijnd plan.
Terug naar gisteren.
Twee hamburgers, twee blikjes cola en elf uur slaap hebben ervoor gezorgd dat ik weer een nieuwe ik ben. Klaar voor een nieuwe dag. Een dag waarvan het eerste deel in de auto plaats zal vinden. We zijn onderweg naar Mondulkiri. Een afgelegen gebied in het zuidoosten van Cambodja.
Ik weet nu wat het droge seizoen onderweg betekent. Je ziet een grote bruine wolk in de verte. Als je dichterbij komt zie je niets meer. De dichtste mist die je ooit hebt gezien en dan dichter. Inhalen is geen optie, want je ziet de weg bijna niet meer en je ziet niet of er iets aankomt.
De ontbossing is pijnlijk zichtbaar. Veel stukken zijn mooi groen en dicht bebost. Zo zou het moeten zijn. Maar er zijn nog grotere stukken waar bijna niets meer aan beplanting staat.Het land kleurt langzaam bruin. De rookwolken van brandjes maken de troosteloze aanblik compleet.
Dan begint de weg te slingeren. We klimmen en dalen. Alles om ons heen is groen. Ik wist dat dit deel van het land anders moest zijn. Het is prachtig.
Om een uur of 12 zijn we bij het hotel. De rest van de dag is vrije besteding. Geen zwembad om lekker een boekje aan te lezen. Ik loop het dorp in zonder idee wat ik daar ga aantreffen. Het begint ontzettend te regenen. Van het bankje waarop ik een tijdje te lezen krijg ik houten billen. Als ik verder loop bots ik bijna tegen Denise aan. Ik sta te twijfelen voor een barretje of ik er naar binnen zal gaan. Volgens dit Ierse meisje moet ik daar helemaal niet aan twijfelen. Het is een beetje een smoezelig tentje. Op de rieten meubels liggen kussens die ooit een bloemen print hebben gehad. De honden en katten zijn een beetje vies. Maar het is er gezellig. Caroline zit er ook. Ze is al een tijdje op reis. Ze heeft dreadlocks, haar schoenen zijn gestolen, dus ze loopt rond op slippers en vieze voeten. Maar het is wel erg gezellig.
Caroline en ik gaan, nadat ik een drankje heb gehad dat zij drinken (citroensap, gember en honing, erg lekker) en een heerlijke sandwich heb gehad, aan de wandel. Zij heeft een kaartje en kan kaartlezen. Daar vertrouw ik op (kan sowieso niet erger zijn dan ik). Het is heerlijk om te wandelen. Het is hier door de hoge ligging minder heet (zo'n 28 graden). We komen op een prachtig uitzichtpunt waar we even gaan zitten op een boomstronk en genieten zo van het moois om ons heen. Na zo'n drie uur lopen zijn we weer terug.
Het was een fijne dag met de wandeling. Ook is het leuk om mensen te blijven ontmoeten. En die vind je door rond te wandelen. Zonder vastomlijnd plan.
Comments
Post a Comment