Genieten van een smoothie

Het is een volle bus naar Phnom Penh. Als ik vraag of er andere plaatsen beschikbaar zijn zodat ik m'n benen kwijt kan is het antwoord duidelijk. Nee. Ik zit naast iemand in een soort leger uniform. Ik merk dat ik op dit moment een aversie heb tegen alles dat naar oorlog ruikt. De man kan niet stil zitten. Hij zit verlegen om een praatje. Dat maak ik ook met hem, maar hij is moeilijk te verstaan en ik ben blij met m'n iPhone met muziek en m'n boek. Ik verdrink in de wereld van m'n boek. Ik merk dat er af en toe ongemerkt tranen over m'n wangen rollen. Het is een boek van Berthe Meijer over Het leven na Anne Frank. Ze woonde bij haar in de buurt en ze zaten samen in Bergen-Belsen. Berthe overleeft het. Ze beschrijft het zo mooi en helder dat je soms misschien een heel klein stukje van de pijn die haar hele leven blijft kan voelen. Ik lees zes uur aan een stuk door het boek uit. We stoppen om te plassen en af en toe kijk ik naar buiten of ik niets mis, maar liever lees ik verder.

Wat ik nog wel zie en waar ik om moet lachen is dat mensen hun koeien uitlaten. Ik heb nog geen hond aan een lijn gezien, maar al wel tal van koeien. Waarschijnlijk om ze ergens mooi gras te laten eten en vervolgens weer dicht bij hun huis te houden.

Er was nogal wat te doen om m'n hotel. Ze wilden me weer in zo'n groot ding stoppen, omdat hetgeen ik eigenlijk had uitgezocht vol zat. Ik vond het lastig om voet bij stuk te houden, want het was kennelijk moeilijk om iets te vinden, maar ben er zo blij mee. Het is echt een heerlijk hotel. Mooi en klein. Ik heb de meest verrukkelijke smoothie gehad met een sandwich op bruin brood. Het was zo'n verrassing dat ik er heerlijk van genoten heb.




Mijn poging om naar de markt te lopen faalt in een vroeg stadium. Ik had dapper op de kaart gekeken, maar na drie straten verder te zijn ben ik de weg al kwijt. Toch maar de tuk-tuk (die op de terugweg ook de weg kwijt is!).
De markt blijft me fascineren. Het gaat er hier iets anders aan toe, want ik zie voor het eerst op sommige plekken vis die gekoeld wordt bewaard, maar ook afgehakte koppen die gewoon blijven liggen. Zou het een lekkernij zijn? Kan t me niet voorstellen. M'n maag draait net niet om.

En nu onder de douche springen om zo met Menno (de eigenaar van Local Adventures, de 'reisorganisatie') te eten. Ben benieuwd waar we naartoe gaan!