Gezichten van India

Er staat een taxibusje klaar. Nieuwsgierig blijf ik op een afstandje kijken of de chauffeur mij komt halen. Er staat in mijn beschrijving dat ik bij de receptie word opgehaald; 15 minuten geleden... De chauffeur komt niet naar binnen. M'n nieuwsgierigheid en ongeduld zijn te groot en nemen de overhand. Ik informeer zelf. De chauffeur weet alleen de naam van mijn hotel, waar hij nota bene voor staat, niet mijn naam. Ik ben er nog niet gerust op. Ik vraag de naam van de organisatie waar hij voor werkt, maar die komt niet overeen met die ik me kan herinneren. Ik wil het, voordat iemands plaatje inpik, even checken. Ik leg uit dat ik een papiertje ga halen en even bellen. Als ik terugkom is het busje weg. Dan bel ik de organisator maar. Die bel ik uit zijn bed. Sorry! Het busje komt terug. Ik ga toch maar mee, maar krijg de les gelezen door de chauffeur. Hij moest vreselijk ver omrijden, de andere mensen hadden lang op mij moeten wachten en ik had me beter moeten voorbereiden; ik moest de naam van de organisatie toch zeker weten. Mijn argument dat ik die wist en dat die naam niet overeen kwam werd niet gehoord. Later blijken alle hotels in dezelfde straat te zitten.

Tijdens de boottochten die vandaag op de planning staan is er veel tijd om na te denken. Zo bedenk ik dat het mooi zou zijn om een thema in m'n foto's te hebben die op hun eigen manier hun verhaal vertellen. Ik bedenk dat ik bijvoorbeeld in Costa Rica de Iguana's en in Cambodja markten onbewust als thema had. Best voor de hand liggende thema's.
Dat wordt het nu ook; de gezichten van India.

We lopen door een dorpje. Het zandpad slingert langs huizen. Ik slenter rustig mee en probeer zoveel mogelijk in me op te nemen van wat ik zie. Er staat een meisje is een geel jurkje met witte bloemetjes en spaghetti bandjes. Haar bruine huid en zwarte lange haar steken mooi af bij het jurkje. Er zitten gaatjes in het jurkje. Maar haar gezicht trekt de aandacht. Ze lacht breeduit en heeft net zo'n bloemetje vast als er op haar jurkje staan. For you! Als ik haar bedankt, kijkt ze me ineens serieus aan en verschijnt er een frons op haar gezicht. Are you my friend? Natuurlijk! En haar gezicht klaart op. Dan komt de vraag. Do you have a pen? Potverdikkie, die had ik mee willen nemen, juist voor kinderen. Ik ben dus niet alleen m'n bikini vergeten! Gelukkig heb ik wel een pen bij me. Gratis gekregen bij kleren die ik kocht. De naam van de winkel staat er in krullende letters op. Ze is verguld. En ik ook.

Tijdens de tocht komt er van alles voorbij van mini mosseltjes eten die in een blaadje worden opgediend tot slangen in het water en van kaneelbomen tot thee drinken bij een lokale familie.
Als ik vol van indrukken terug ben en naar een eettentje wil lopen kom ik per toeval langs een visveiling. Wat een joekels. Ze gaan voor een dik pak geld weg (of het veel geld is, is een tweede, geen idee). Ik heb er honger van gekregen!