Hoog bezoek en geklets

Whoa! Zonder voorbereiding ergens naartoe gaan betekent ook dat je volledig verrast wordt. Zonder verwachting is een beetje onmenselijk, maar welke verwachting dan ook, hij is overtroffen. Ik ben in een echt paleis. M'n kamer alleen al is bijzonder. Maar de tuin is volgens mij echt een plaatje. Het is donker als we aankomen, maar door het en in het midden knappert een vuurtje.ik zie mini vijvertjes vol rozenblaadjes en marmeren schermen waar licht sprookjesachtig doorheen fonkelt.
De man die me naar m'n prinsessenkamer begeleid vertelt dat de koninklijke familie zelf ook in een gedeelte woont. Daar ben ik niet op voorbereid! Qua kleding niet, aangezien m'n wandelschoenen niet bepaald elegant zijn en het veel te koud is voor m'n slippers, die ook niet heel elegant zijn. En hoe groet ik ze? Waar moeten m'n handen. Vast niet onder m'n kin. Misschien onder m'n neus? Dat is al hoger dan gelijkwaardig. M'n voorhoofd is dacht ik alleen voor Boeddha. Misschien is het beter om straks even te vragen voordat ik een flater sla.
Later blijkt te laat te zijn. Ik loop de tuin in onderweg naar m'n avondeten en raak in de tuin al kou-kleumend aan de praat met een kerel in een trainingsjasje en sneakers. Na drie kwartier heerlijk directe oer Hollandse vragen kom ik er achter dat dit dus de koninklijke familie is. Heb ik weer. Dat betekent ook dat de begroeting gewoon 'Hi, I'm Floor, what's your name' kan zijn.

Het was een redelijk lange rit. Toen ik gisteren hoorde hoe lang het rijden zou zijn baalde ik. Uiteindelijk valt het reuze mee. Op een stuk snelweg heerlijk verdrinken in een boek en op de hobbelige weggetjes genieten van het west Indiase leven.
Wat me meteen opvalt is dat mensen minder snel geneigd zijn om terug te lachen. En als ik een snackje en water koop moet ik even onderhandelen over de prijs. Fijn om wat kennis vergaard te hebben over prijzen. Het gaat niet om het bedrag (€0,28 verschil) maar wel om het principe natuurlijk. Als ik tegen de scheel kijkende man zeg dat het nog steeds een toeristenprijs is kan hij ook alleen maar lachen. De meeste buffels die voor karren gespannen worden zijn vervangen door kamelen, die af en toe dwars door het verkeer lopen. Maar toch zijn het de buffels die nog even op de foto mogen.

De treinreis die ik gisteren maakte zou twee uur duren. Om acht uur 's ochtends zou ik in Agra, de stad van de Taj Mahal, aankomen. Rond half zes arriveren we op het levendige station. Het zal uiteindelijk half drie zijn voordat ik uitstap in Agra. Onderweg valt het me op hoe Indiërs rustig blijven doen wat ze doen en tussen Europeanen en Amerikanen de gesprekken regelmatig gaan over de frustratie dat de rit lang duurt. Gelukkig ben ik met het goede been uit bed gestapt en geniet van de tijd om te lezen en oefen m'n Frans met m'n Italiaanse buurvrouw.

M'n strategie ten opzichte van m'n chauffeur heb ik aangepast. Ik kruip achterin de auto. Alleen tijden wil ik checken om zeker te zijn dat het goed gaat. Mr. Bhrat is zakelijk vriendelijk en zijn Engels is niet zo best. Dat is prima, want het overwegend stil in de auto.
Ik kies m'n woorden weloverwogen. Ik check-in en dan gaan we naar de Taj Mahal. Hij antwoord instemmend. Als ik terug beneden ben, is Mr. Bhrat in geen velden of wegen te bekennen. Later zal blijken dat er iets met de auto was en hij komt terug.
De Efteling is niets in vergelijking met de Taj! Elke dag 10.000 bezoekers voor één attractie! De rij is eindeloos om het mausoleum binnen te komen. Toen ik aan de kassa zag dat toeristen 37.5 keer meer betalen voor een kaartje dan Indiërs was ik wat geïrriteerd, maar nu er voor mij geen rij is, ben ik best blij. Toch bekruipt een schuldgevoel me, als ik door de beveiliging redelijk ruw langs de eindeloos lange rij met veel ouderen en mensen met jonge kinderen word geleid. Ouderen worden door hun kinderen de trappen opgeholpen. Als we 'er' zijn wordt iedereen in hoog tempo er door heen geleid. Ik word met rust gelaten en mag zelfs een foto maken als iedereen weg is. Het hele tafereel heeft me sprakeloos gelaten. Mensen verdringen elkaar bij het binnen gaan. Iedereen die het 'heilige' midden aan wil raken, waar de graven staan. Ze staan er uren voor in de rij. Het is het symbool van liefde.
Het is meer dan mooi. Het is een sprookje.
Toen ik bijna bij het hart van het sprookje was, daar waar iedereen zo lang voor in de rij staat, houdt mij audio-guide er voor de tweede keer mee op. Duisternis valt. De bijna volle maan maakt het nog sprookjesachtiger. Ik ga niet nog een keer terug, maar kijk en geniet van het moois.

Het is kerst. Dan mag ik een borrel. Drie mojito's later kruip ik m'n bed in. Lekker naar dromenland. Net als ik bijna in een rustige slaap weg glijd gaat de klas met Japanse (aanname) tieners keten. Want zo klinkt het. Ik ben op schoolreis en blijf laat op. De moeheid wint en ik val in slaap. Hoe laat is t? Ik word onrustig wakker. Wat is dit voor lawaai? Gosh de Japanse schoolkinderen. Oh en die mojito's hebben voor een zwaarder hoofd gezorgd. Ik pas niet op m'n taal, maar zeg als het lawaai om 06.15 blijft aanhouden duidelijk op de gang 'shut the f*** up'. Het gekeet verstomd gelukkig en ik soes nog even verder. Klaar voor een nieuwe dag vol geschiedenis lessen bij forten en verlaten steden.

Bij het fort is veel kabaal. Dit keer niet vanwege de vele bezoekers, er zijn veel bezoekers maar lang niet zoveel als bij de Taj Mahal gelukkig. Het zijn de apen, papegaaien en eekhoorns die de herrie maken.
Ook hier leidt de audio-guide me, dit kon zonder technisch falen, door de geschiedenis van dit fort waar je de overblijfselen van de enorme harem nog duidelijk kan zien die er ooit gewoon heeft. De versieringen zijn talrijk en extreem verfijnd.

De verlaten stad Fatehpur Sikri, die door Koning Akbar met zijn drie vrouwen bewoond is. Het bijzondere aan die drie vrouwen is dat er een Christen, een Moslim en een Hindoe was en ze leefde allemaal samen. Ze hadden hun eigen huizen, waarin ruimte was voor hun religieuze symbolen, maar waarin ook elementen van de andere religies terug kwamen. Er zijn verschillende keukens om voedsel volgens religieuze principes te kunnen bereiden. De stad is waarschijnlijk vanwege een water probleem, verlaten; er was alleen zoutwater.wat een sufferds. Ze hebben het paleis wel weer eerst rijkelijk versierd, waardoor je je een beetje kan voorstellen hoe hier ooit geleefd is. Soms hoor je de olifanten die gehouden werden of de muziek waarop gedanst werd.

Na zoveel nieuwe indrukken is een langere autorit niet erg!