Indiase of Engelse tafel?
In bepaalde opzichten ben ik heel blij dat ik westerling ben. Mr Kandath heeft een belletje voor zijn personeel. De kokin loopt scheef en krom. Ze heeft bijna geen tanden meer. Haar zilvergrijze haar zit in een knot achter op haar hoofd. Ze lacht haar tandeloze lach en komt af en toe bij me kijken als haar baas niet in de buurt is. Zodra ze lucht van hem krijgt snelt ze terug naar de keuken.
Ik bijt om m'n lip en doe m'n best er niets van te zeggen. Het is niet aan mij. Ik denk dat het ook niets bijzonders is hier evenals in andere delen van de wereld.
Een ander voorval is als ik met Rajish wil overleggen hoe laat we morgen vertrekken. It's your choice Miss. Grmbl. Nog een keer rustig uitleggen. Ik wil niet haasten, maar ik wil ook niet niets doen als we ergens vroeg aankomen. En nee ik hou niet van uit de auto, foto, weer in de auto en verder naar de volgende fotoplek. Dat heb ik uitgelegd. Nou is hij de reistijden- en bezienswaardigheden-specialist. We leave at whatever time you wish ma'am. Andere aanpak. Ik leg uit. Ik ben Nederlander en zeg waar het op staat. Als ik iets wil weten dan vraag ik het. Als ik geen advies wil vraag ik het niet. Is negen uur te laat? Yes ma'am. Jeez dat was lastig.
We gaan buiten de deur ontbijten. Rijst pannenkoeken die alleen op deze plaats te krijgen zijn en waarvan het recept een goed bewaard geheim is. De houten stoeltjes en tafeltjes zijn bijna allemaal bezet. Het valt me op dat het alleen maar mannen zijn. Er is een tafeltje vrij. Als ik ga zitten verrast Mr Kandath me door een tafellaken uit zijn tas te halen en dat netjes uit te spreiden. Glaasjes zijn ingepakt in krantenpapier en de fles water is nog netjes gesealed. Stoffen servetjes die bij het tafellaken passen worden zorgvuldig neergelegd en maken het geheel compleet. Ik doe ontzettend mijn best niet hardop te lachen. Ik ben er niet zeker van of het is omdat ik het aandoenlijk vind, me geneer tegenover de andere gasten of omdat ik het gewoon grappig vind. Geen bestek. Dat is dan wel weer heel gebruikelijk. Er worden twee kokosbereidingen bij geserveerd. Maar hemeltje lief wat doet gewoonte toch veel met je. Pannenkoeken zijn zoet. Of je moet een hartige crêpe in Bretagne bestellen, maar verder zijn ze zoet. M'n mond trekt samen. Gewoon normaal blijven kijken Floor dat kan je best. Het is hartig en gekruid; helemaal niet wat ik verwacht had. Wel lekker.
We bezoeken een fort dat goed onderhouden is. Ik heb moeite met het in de omgeving te plaatsen. In mijn ogen lijkt het op een fort zoals we dat in Nederland, Frankrijk of Engeland ook zouden kunnen zien.
Mr Kandath laat me de tentoonstelling zien. Hij wacht geduldig bij de ingang. Meer plichtsgetrouw dan uit oprechte interesse bekijk ik de foto's van de gebouwen die door Archeological Survey India (ASI) worden onderhouden. Als hij daarna terug wil naar de auto vraag ik of ik nog even een rondje mag lopen. Er zit een gevangenis in het fort. Ik wring me in allerlei bochten om een glimp van de gevangenen op te vangen. Ramptoerisme? Er wordt hard gewerkt in de brandende zon.
Ik geniet van m'n rondje alleen, vooral vanwege alle mensen die ik tegenkom. Iedereen kijkt me nieuwsgierig aan en lacht terug als ik naar hen lach. Schoolkinderen joelen als ik ze begroet. Het geeft een warm tevreden gevoel. Met een brede glimlach keer ik terug naar Mr Kandath.
Als ik 's middags rondwandel geniet ik, wel een beetje onwennig, opnieuw. Ik ben aan de wandel gegaan. Het is niet eenvoudig om te wandelen; er zijn geen echte routes en ik ben gewaarschuwd om op te passen met slangen. Naar m'n eigen voeten kijken ben ik snel beu. Ik geniet van het uitzicht over de rijstvelden. Een groepje werkende vrouwen zwaait enthousiast naar me. Maar laat de smalle paadjes toch achter me.
Als ik later in een klein dorpje terecht kom lopen er binnen no time 10 kleine kindertjes achter me aan. Op veel plekken verzamelen zich mensen. Iedereen wil weten hoe ik heet. Iedereen lacht. Toch is het wennen. Echt praten kan je niet. Ik ben gewaarschuwd dat ik niets mag geven. Er wordt op m'n onderrug getikt. Ik draai me om en er staat een oud vrouwtje dat bijna de helft van mijn lengte is. Ze staat krom en wil mijn water. Ik lach vriendelijk en loop verder. Vol twijfel. Had ik haar niet mijn water moeten geven. Ik wil weg. Natuurlijk willen de kindjes eerst nog op de foto. Ze kunnen niet stil staan, willen allemaal vooraan, waardoor ze ongeveer op m'n tenen staan, maar zijn door dolle heen als ze zichzelf uiteindelijk terug zien op de foto. Hen deert het niet dat de foto bewogen is en sommigen er maar half opstaan.
Ik bijt om m'n lip en doe m'n best er niets van te zeggen. Het is niet aan mij. Ik denk dat het ook niets bijzonders is hier evenals in andere delen van de wereld.
Een ander voorval is als ik met Rajish wil overleggen hoe laat we morgen vertrekken. It's your choice Miss. Grmbl. Nog een keer rustig uitleggen. Ik wil niet haasten, maar ik wil ook niet niets doen als we ergens vroeg aankomen. En nee ik hou niet van uit de auto, foto, weer in de auto en verder naar de volgende fotoplek. Dat heb ik uitgelegd. Nou is hij de reistijden- en bezienswaardigheden-specialist. We leave at whatever time you wish ma'am. Andere aanpak. Ik leg uit. Ik ben Nederlander en zeg waar het op staat. Als ik iets wil weten dan vraag ik het. Als ik geen advies wil vraag ik het niet. Is negen uur te laat? Yes ma'am. Jeez dat was lastig.
We bezoeken een fort dat goed onderhouden is. Ik heb moeite met het in de omgeving te plaatsen. In mijn ogen lijkt het op een fort zoals we dat in Nederland, Frankrijk of Engeland ook zouden kunnen zien.
Mr Kandath laat me de tentoonstelling zien. Hij wacht geduldig bij de ingang. Meer plichtsgetrouw dan uit oprechte interesse bekijk ik de foto's van de gebouwen die door Archeological Survey India (ASI) worden onderhouden. Als hij daarna terug wil naar de auto vraag ik of ik nog even een rondje mag lopen. Er zit een gevangenis in het fort. Ik wring me in allerlei bochten om een glimp van de gevangenen op te vangen. Ramptoerisme? Er wordt hard gewerkt in de brandende zon.
Ik geniet van m'n rondje alleen, vooral vanwege alle mensen die ik tegenkom. Iedereen kijkt me nieuwsgierig aan en lacht terug als ik naar hen lach. Schoolkinderen joelen als ik ze begroet. Het geeft een warm tevreden gevoel. Met een brede glimlach keer ik terug naar Mr Kandath.
Als ik later in een klein dorpje terecht kom lopen er binnen no time 10 kleine kindertjes achter me aan. Op veel plekken verzamelen zich mensen. Iedereen wil weten hoe ik heet. Iedereen lacht. Toch is het wennen. Echt praten kan je niet. Ik ben gewaarschuwd dat ik niets mag geven. Er wordt op m'n onderrug getikt. Ik draai me om en er staat een oud vrouwtje dat bijna de helft van mijn lengte is. Ze staat krom en wil mijn water. Ik lach vriendelijk en loop verder. Vol twijfel. Had ik haar niet mijn water moeten geven. Ik wil weg. Natuurlijk willen de kindjes eerst nog op de foto. Ze kunnen niet stil staan, willen allemaal vooraan, waardoor ze ongeveer op m'n tenen staan, maar zijn door dolle heen als ze zichzelf uiteindelijk terug zien op de foto. Hen deert het niet dat de foto bewogen is en sommigen er maar half opstaan.
Comments
Post a Comment