Communicatie is een vak

Er gaat een tinteling door me heen. Van m'n hoofd tot het puntje van m'n tenen. Ik haal rustig adem. Ik hoor vogels en een zacht gezang. Het lijkt een soort mantra. Het herhaalt zich steeds. Ik hoor vuur knapperen. Af en toe voetstappen. Heel voorzichtig. Een stevige tafel onder me. De handdoek over me heen geeft net een beetje warmte. M'n ogen zijn gesloten. Dan warme, dikke vloeistof over m'n voorhoofd. Het lijkt alsof er 1000 hele kleine handjes zachtjes m'n hoofd masseren als het er vanaf loopt. De hoofdpijn van eerder vandaag komt in volle hevigheid terug. Ik focus op de olie die zachtjes over m'n voorhoofd van links naar rechts loopt en steeds een beetje warmer wordt. Sterke handen op m'n hoofd. De vingers zijn zacht. Ze masseren af en toe. De hoofdpijn verdwijnt en spanning lijkt met de olie weg te stromen.

Als ik buiten onder de sterren bij het grote vuur neerstrijk dwalen de gedachten af naar de rest van de dag.
In het land van de thee wil ik graag zien en leren hoe het groeit en verwerkt wordt. daarom stap ik nadat ik ingecheckt ben weer in de auto op weg naar de eerst theeplantage van m'n leven. We stappen uit. Thee boompjes. Rajish zegt dat hij eerst iets laat zien en dan kan ik hetzelfde doen en maakt hij een foto. Ik ben benieuwd. Hij loopt de theeplantage op, achter een boompje en steekt alleen z'n hoofd erboven uit. Hij kijkt heel blij. Hij ziet eruit als een soort bloemkool met de grote groene bladeren er nog aan. Hij snapt niet zo goed dat ik niet zo graag op de foto wil. Had ik het toch moeten doen en daarna de foto wissen? Dat kan ik niet. Ik denk dat hij teleurgesteld is.
Op een gegeven moment vraag ik voorzichtig of we straks nog op tijd zullen zijn voor de theeplantage. Hij kijkt me verwonderd aan. Verbaast zegt hij dat ze toch overal zijn en hij gebaart groots om zich heen. Ik probeer nog een keer uit te leggen wat ik graag zou willen doen. Hij legt nog een keer uit dat het private property is en je er dus niet op kan. Ik laat het onderwerp voorlopig rusten.
We stappen uit bij adembenemende uitzichten en rijden dan weer verder. Sarcastisch vraag ik mezelf af of ik straks een Hello Kitty pyjama zal kopen, zodat ik een echte Japanner ben.
Rajish vraagt naar mijn idee voor de tiende keer of ik happy ben. Ik waag nog een keer een poging en bedenk het goede woord; ik wil een TOUR op een plantage doen en ik moet meer kunnen bewegen in de plaats van alleen maar in de auto zitten. Hij kijkt bedenkelijk en lijkt het te heroverwegen. We kunnen naar het museum morgen en naar een fabriek. Museum nee, daar heb je Wikipedia voor en fabriek kan interessant zijn. Ik laat het erbij.
Als we bij het volgende uitzichtpunt zijn en ik even alleen rondloop doe ik een dansje als ik zie dat ik fijn over rotsen kan klimmen en het gevoel kan hebben dat ik uiteindelijk op de top van de wereld sta. Ineens hoor ik een eindje verderop 'oh here you are'...
Het is best wat om opeens fulltime met een vreemde op pad te zijn, ik weet nog niet of ik hiervoor in de wieg gelegd ben.

Ik loop alleen over de markt. M'n neus vult zich met verschillende geuren. Overal grote zakken met kruiden en rijst. Groenten liggen keurig uitgestald in de kraampjes. De vleesafdeling is ruim gesorteerd en hangt in volle glorie aan haken. Het boeit en verbaast elke keer weer. Hoe zou je slokdarm serveren? Kippen worden op bestelling geslacht en vis wordt ter plaatse schoongemaakt. Wat een feest de markt! En het is zo heerlijk dat er nieuwsgierig naar mij wordt gekeken, dan kan ik uitgebreid terugkijken. Geen glimlach blijft onbeantwoord.

Het meisje dat met haar ouders ook bij het vuur zit haalt me uit m'n gedachten. Do you have common sense. Ik antwoord oprecht ontkennend. Ze zucht en stelt haar vraag nog een keer. Het is een spelletje en ze is verguld als ze t kan verklappen.