8 maanden geleden...

Vroeger dacht ik dat als ik muziek opzette Kinderen voor Kinderen elke keer opnieuw moest zingen. Daarom zette ik cassettebandjes maar niet te vaak opnieuw op. Bang dat de zangers en zangeressen er te moe van zouden worden en dan helemaal niet meer voor me zouden willen zingen. Gelukkig weet ik ondertussen dat het anders gaat.
De warme klanken van Charles Aznavour klinken onophoudelijk zonder dat ik me schuldig hoef te voelen. Ze brengen me terug naar de warmte van Frankrijk. Als ik m'n ogen dicht doe voel ik de zon, zie eindeloze wijngaarden, voel houten of plastieken stoeltjes onder mijn billen, proef wijn die naar joie de vivre smaakt, hoor vrolijke stemmen om me heen en ik ontspan. De melancholiek van de muziek en de herinneringen passen bij mijn stemming.
Binnen is het gelukkig warm geworden. Mijn wijn smaakt heerlijk nu hij op kamertemperatuur is gekomen. Het licht van kaarsjes en gedimde lampen versterken mijn stemming verder. Soms hoor ik buren lopen en kom ik terug in de zaterdagavond die het is. Buiten is het koud en nat. Ik glimlach dankbaar dat ik thuis ben.

Het is acht maanden geleden dat ik voor het laatst op mijn blog heb geschreven. Acht maanden... De keren dat ik er in de tussentijd aan heb gedacht zijn ontelbaar. Om nog meer redenen is het er niet van gekomen. Nu ik hier zit merk ik pas echt goed hoe ik het mis als ik er niet toe kom.
De reden dat het er nu wel van komt is heel praktisch van aard. Ik denk even na. Maakt dat het minder waardevol? Het antwoord op de vraag die ik mezelf hardop stelde werd à la minute beantwoord met een volmondig 'nee'.
Tijdens mijn aanstaande reis wil ik kunnen schrijven en foto's veilig kunnen stellen. Ik ga naar de Apple store om te informeren of ik mijn iPad hier misschien voor kan gebruiken.
'Goedemiddag mijnheer, ik heb een vraag.'
'Daarvoor ben ik hier mevrouw. Gaat u uw gang.'
'Nou ik heb dus een fototoestel en daar zit zo'n snoertje bij.' Ik aarzel even voordat ik verder ga, me bewust van het feit dat mijn verhaal nu waarschijnlijk al een beetje vaag is. Ik ga toch zo duidelijk mogelijk verder.
'En dat moet uiteindelijk in mijn iPad. Snapt u?' Hoopvol kijk ik de serieus kijkende verkoper aan.
'Welke iPad heeft u mevrouw?' Shit. Hoe weet ik dat nou weer. Laat ik maar eerlijk toegeven; 'Dat weet ik niet.' Hij weet het gelukkig wel en uiteindelijk sta ik binnen vijf minuten buiten, een Connector rijker en trots dat het gelukt is.
Als ik thuis kom, de boodschappen opgeruimd heb en een glaasje ingeschonken heb en mijn iPad pak om de Connector blijf ik zitten om gedachten op papier te zetten.

De sfeer in de stad is gezellig. Overal hangt kerstverlichting. De geurtjes die elkaar afwisselen passen bij het seizoen. Warme wafels. Gluhwein die op druk bezochte terrasjes, waar mensen met rookwolkjes uit hun mond staan te praten, wordt geschonken. Ze warmen hun handen aan de glazen terwijl ze nippen van hun gluhwein. In de fijne straatjes staan vuurkorven. Met al die geurtjes, lichtjes en sfeer lijkt het even echt winter. Ik geniet ervan en vraag me af of ik wel weg wil in deze tijd. Het begint te regenen en ik merk dat ik koude voeten heb gekregen en ga snel naar de warmte van mijn huisje. Mijn gedachten gaan terug naar mijn reis. Warmte van de zon en een andere cultuur. Niets moet. Alles mag. Welke muziek zal ik opzetten als ik straks naar die ervaring terug wil?
Nippend van lekkere wijn. Genietend van heerlijke kaasjes. Luisterend naar de muziek neem ik me voor dit soort momenten weer vaker te creëren en mee te gaan in mooie gedachten terwijl ik ze op papier zet.