Ik ga op reis en vergeet...

Het voelt omslachtig; eerst in de bus van de internationale luchthaven naar de nationale en dan weer terug. Het biedt wel de gelegenheid om me opnieuw te verbazen over de wijk die bovenop de luchthaven gebouwd lijkt te zijn. Heel veel kleine huisjes dicht bij elkaar. Ze zijn donker en door de weinige straatverlichting ontstaat er een grimmige sfeer. Het zou zo het decor van een spannende film kunnen zijn.

Ik peins verder. Zou de luchthaven de huisjes gebouwd hebben voor medewerkers? Het zijn er wel heel veel. Hoe zou het filmscript met de grimmige scène er verder uitzien? Plots komt er een andere gedachten in m'n hoofd op. Zo maar ineens. Zonder aankondiging. Hoe kan ik nou mijn bikini vergeten? M'n mond valt eerst open van verbazing. Dan verschijnt er een halve grijns. Ik heb zo vaak in de voorbereiding aangegeven dat op het strand of aan een zwembad liggen niets voor mij is, dat ik mijn bikini kennelijk maar uit m'n gedachten geschrapt heb. Voorzichtig kijk ik om me heen en merk dat hoe verder ik om me heen kijk hoe groter het vraagteken wordt of ik hier überhaupt een bikini ga vinden. Als ik straks terugkom en naar mezelf in de spiegel kijk vind ik een beetje een bruine buik best een fijn idee. In gedachten frons ik; terugkom? Zo ver is het nog lang niet.

Later begrijp ik dat de huisjes die ik zag de sloppenwijk van Mumbai is en een doorn in het oog van overheidsinstanties die al van alles geprobeerd hebben, maar tot dusver is er niets veranderd.

Als ik door Fort Cochin loop, mijn stad de komende drie dagen, zegt een vrouw vragend: foto foto? Ja hoor ik wil best een foto maken van jou met je familie. Ik steek m'n arm uit om een camera aan te pakken. Ze pakt m'n arm beet en kruipt gezellig tegen me aan. Say: cheese! Gedurende de dag doen zich soort gelijke situaties voor.

Zo ga ik stilletjes bij een paar vissers zitten. Ik wil graag weten hoe het werkt. Met netten over hun schouder staan ze in de zee. Gespannen kijken ze naar het water. Ze maken een lasso beweging en gooien zo het net op het juiste (?) moment in het water. Binnen een mum van tijd is het er helemaal niet meer rustig maar staan er zo'n 15 anderen omheen. Bij voorkeur pal voor me.
Ook nu willen ze samen op de foto of dat ik een foto van hen maak met mijn camera (waar ze geen geld voor willen). Toch ben er nog niet helemaal uit aan welk status aspect dit bijdraagt. Of gaat het niet om status. Als buitenlander ben je dus net zo interessant als jij hen vindt. Prettige uitgangspositie.

Te moe om nog verder te denken kruip ik in m'n koloniale bed. Blij dat de reis goed verlopen is. M'n bagage aangekomen is (was de vorige twee reizen niet zo). Uitkijkend naar morgen...