Onderweg met Rajish
Vier en een half uur. Dat is te overzien. We zijn na een uur al op de plaats van bestemming. Wel een beetje vreemd, maar we noemen het gewoon een meevaller. Of ik in de zitkamer even wil wachten en hoeveel nachten ik blijf. Dat is een rare vraag als er een reservering is. Anyhow. Ik ben blij als ik uit de zitkamer, waar een ventilator op standje vijf m'n ogen droog blaast, naar de kamer kan. Geen airco. Dat zou volgens mij ergens onderweg het geval zijn, maar hier al? Het zal allemaal wel. Ik pak m'n boek om het te laten bezinken, want op mijn vraag wat er allemaal te doen is komt feitelijk het antwoord: vissen. Wow mijn grootste hobby! Ik roep mezelf tot orde.Ik kwam om te ontspannen, dus ZEN Floor. Ook als ik merk dat mijn chauffeur maar blijft bellen. We zijn niet op de goede plek. Voorzichtig, niet té opgelucht zijn; je weet nooit hoe het er uiteindelijk uitziet...
Vijf uur later zijn we op de plaats van bestemming. De opluchting was terecht. Dit 200 jaar oude traditionele huis staat op een berg en kijkt uit over eindeloze rijstvelden. Als we 's avonds zitten te eten horen we niets. Alleen krekels en vogels. Het huis is altijd via de vader-zoon-lijn in de familie gebleven. De eigenaar is een jaar of 60, heeft z'n vrouw verloren en z'n kinderen wonen een eind verderop. Gelukkig heeft de oudere baas ook tijd voor zichzelf nodig, wat mij ook tijd geeft om rustmomenten op zoeken, want er besluipt me af en toe het gevoel, dat ik hem moet entertainen, maar misschien heeft hij hetzelfde idee over mij.
Voor Hindu's zijn ook olifanten heilig. Dus een tempel heeft olifanten. Een tempel onderweg heeft bijna 70 olifanten! Voor 50 eurocent mag ik mét camera in de aanslag kijken.
Rajish, de chauffeur heeft me in een lang relaas gewaarschuwd dat olifanten een keer per jaar gek worden. Je herkent ze makkelijk. Er zitten namelijk gaten bovenaan z'n slurf en daar komt pus uit. Oh ja en een meisje was laatst nog door zo'n gek geworden olifant opgepakt en dood getrapt. Ze had ook geflitst met haar camera in z'n ogen. Maar gelukkig worden de olifanten wel weer beter. Geruststellend idee als ik voor de ingang sta. Overal staan borden dat het gedrag van de olifant onvoorspelbaar is. Ik begluur de olifanten op een veilige afstand. Is dat nou een gaatje in zijn kop? En is dat pus of heeft hij het een bad gehad. Als ik een eindje verderop een olifant zie die helemaal schoongeschrobt wordt ben ik ineens al m'n afstand vergeten. De schrobbers wenken me dichterbij. Zo'n mooi gezicht hoe zo'n immens dier heerlijk ligt te genieten met z'n ogen dicht, hij spint nog net niet.
Een fluitje haalt me uit de dagdroom. Oh ik moest afstand houden...
De tocht is relaxed. We drinken kokosmelk bij een oud mannetje en hebben een prima lunch langs de kant van de weg. Rajish is prima gezelschap; in voor een praatje maar kan ook fijn een tijdje stil zijn.
Vijf uur later zijn we op de plaats van bestemming. De opluchting was terecht. Dit 200 jaar oude traditionele huis staat op een berg en kijkt uit over eindeloze rijstvelden. Als we 's avonds zitten te eten horen we niets. Alleen krekels en vogels. Het huis is altijd via de vader-zoon-lijn in de familie gebleven. De eigenaar is een jaar of 60, heeft z'n vrouw verloren en z'n kinderen wonen een eind verderop. Gelukkig heeft de oudere baas ook tijd voor zichzelf nodig, wat mij ook tijd geeft om rustmomenten op zoeken, want er besluipt me af en toe het gevoel, dat ik hem moet entertainen, maar misschien heeft hij hetzelfde idee over mij.
Rajish, de chauffeur heeft me in een lang relaas gewaarschuwd dat olifanten een keer per jaar gek worden. Je herkent ze makkelijk. Er zitten namelijk gaten bovenaan z'n slurf en daar komt pus uit. Oh ja en een meisje was laatst nog door zo'n gek geworden olifant opgepakt en dood getrapt. Ze had ook geflitst met haar camera in z'n ogen. Maar gelukkig worden de olifanten wel weer beter. Geruststellend idee als ik voor de ingang sta. Overal staan borden dat het gedrag van de olifant onvoorspelbaar is. Ik begluur de olifanten op een veilige afstand. Is dat nou een gaatje in zijn kop? En is dat pus of heeft hij het een bad gehad. Als ik een eindje verderop een olifant zie die helemaal schoongeschrobt wordt ben ik ineens al m'n afstand vergeten. De schrobbers wenken me dichterbij. Zo'n mooi gezicht hoe zo'n immens dier heerlijk ligt te genieten met z'n ogen dicht, hij spint nog net niet.
Een fluitje haalt me uit de dagdroom. Oh ik moest afstand houden...
De tocht is relaxed. We drinken kokosmelk bij een oud mannetje en hebben een prima lunch langs de kant van de weg. Rajish is prima gezelschap; in voor een praatje maar kan ook fijn een tijdje stil zijn.
's Avonds wandelen we tussen de rijstvelden door naar een tempelceremonie. Er staat een opgedoste olifant (eentje maar want het is een kleine tempel), vooral de vrouwen zien er mooi uit, muziek van luide trommels en hoorns. Ik kijk om me heen en merk dat ik de enige toerist in een piepklein dorpje in India. Ik glimlach breeduit en geniet van het mooie moment.
Comments
Post a Comment