Midden in de chaos sta ik stil. In de smalle en drukke straatjes van Bundi kijk ik omhoog. Op de daken rennen kinderen. Ze zijn in tweetallen en kijken gespannen omhoog. Hun blik volgend brengt je bij fel gekleurde vliegertjes tegen een blauwe lucht. M'n blik dwaalt terug naar de straat. De kinderen die blijkbaar onbezonnen tussen de talloze brommers en riksja's rennen hebben ineens ook een plek. Sommigen houden trots hun vlieger in hun handen. Anderen kijken gefrustreerd omhoog. hun vlieger zit vast tussen de vele draden boven de smalle straatjes. Weer anderen staan bij winkeltjes. Ze discussiëren met elkaar, testen de flexibiliteit uit en kiezen het touw uit dat op een soort tol wordt gezet. Druk pratend lopen ze daarna weg met een grote glimlach op hun gezicht. Klaar voor de strijd. Het lijkt zo een mooie scène uit de 'Kite runner' te zijn. Aan de rest van het boek wil ik nu even niet denken.
M'n wandeling heeft geen specifiek doel. Morgen ga ik op weg naar de bezienswaardigheden. Nu wil ik hier gewoon zijn. Geuren die elkaar snel opvolgen. Van koeienvlaaien tot een mengelmoes van kruiden en van zwarte uitlaatgassen tot allerlei lekkernijen die op straat worden gemaakt.
Bij een houten kar staan vader en zoon een soort koekjes te maken die net het vet in gaan. Het ziet er goed uit en ruikt lekker. Voor €0.30 krijg ik een bakje vol met een sausje. Ik heb geen idee wat ik eet. Spinazie? Al verder wandelend geniet ik van m'n hapje.
Ook allerlei geluiden trekken m'n aandacht. Aan het toeteren kan ik nog niet wennen. Elke keer schrik ik weer. Er wordt aan veel armbanden getimmerd, fietsen en brommers die worden gerepareerd en meel (of iets anders wits) wordt machinaal in grote zakken gestopt.
En soms dwalen m'n gedachten gewoon af naar andere momenten.
Ik stap in een grote jeep. Het dak is dicht. Maar dat maakt niet zoveel uit; het wordt hier zo koud dat het prima is om een beetje op te warmen. Gelukkig geen airco in de jeep. De raampjes zijn open en wind waait vrolijk door m'n haar. In hoog tempo rijden we over de slechte weg. Gordels zijn niet aanwezig. Ik hou van de ruigheid van jeeps. De twee mannen die mee zijn spreken vrijwel geen Engels. De uitleg met handen en voeten maakt me aan het lachen. We stoppen bij een boerderij onderweg waar we voer voor de koeien afgeven. We lopen het land op zoekend naar rijpe Goa's (?) die eruit zien als appels, een beetje naar peer smaken, maar dan anders. We rijden verder naar een natuurgebied en zijn opzoek naar groot wild. De spanning wie het eerste en de meeste dieren ziet is voelbaar en zorgt voor een grote grijns op m'n gezicht. Soms verdwijnt de focus even van het dieren spotten en glijdt het naar adembenemende uitzichten, vrouwen die hele afstanden afleggen met grote kannen water op hun hoofd of herders met kuddes geiten met lange flaporen. De mannen lijken allemaal grapjes te maken. Ook al versta ik er geen woord van, toch voelt de relaxte, vrolijke sfeer fijn aan. Het beperkte Engels is moeilijk te verstaan, dus ik heb geen idee hoe de dieren heten die we zien, maar dat maakt ze niet minder mooi om te zien. Ik sta samen met een van de mannen aan de rand van een enorm dal. De bergen aan de zijkanten zijn gehuld in een mist. We zijn stil. En dan hoor je het in de verte. Ergens ver onder ons in de bossen. Het zijn zwarte beren die vechten.
De hyena's en cheeta's hebben zich niet laten zien, maar ik heb genoten! In het donker racen we terug. Daar waar de voorbereidingen voor het avondeten in volle gang zijn. Een Australische familie vraagt of ik bij hen aan wil schuiven. Het is een gezellige avond als afsluiting van een veelzijdige dag met niet alleen m'n jeep safari, maar ook m'n bezoek aan het vorige koninklijk paleis.
Tijdens de wandeling door Bundi denk ik ook terug aan wat er in de reisgids stond 'de onontdekte parel van Rajastan'. Terwijl ik hier weer in m'n volle bewustzijn rondloop valt het me op dat ik nog nergens anders echt toeristen op straat heb gezien. En bordjes met 'recommended by tripadvisor' heb ik ook niet eerder echt gezien. Het maakt het er niet minder mooi op!
Ik zit in m'n kamer vastbesloten een uitgebreide meditatie sessie met mezelf te houden. Ik schrik me een hoedje! Wat is dit voor geluid. Nog een keer. Er komt iets tegen m'n raam. Ik doe m'n ogen open en zie ik apen in het smeedwerk van m'n ramen heen klauteren. Het is duidelijk speelkwartier. De apen verdwijnen als de over buurjongen zijn vuurwerk voor oud & nieuw begint uit te testen. Ik besluit dat het toch bij een wat kortere sessie blijft.
Comments
Post a Comment