Scharen mogen ook in India niet aan boord

Ik weet het echt zeker nu. Ik ben geen ezel; ik stoot me zelfs vaker dan twee keer aan dezelfde steen. Dit keer zit er een schaar in m'n handbagage. Natuurlijk weet ik dat op het moment dat ik zie dat m'n rugzak eruit wordt gehaald. Grmbl. Waarom heb ik daar niet aan gedacht. Ik probeer iedereen te overtuigen dat ik die schaar echt aan boord nodig heb. Stel dat ik gewond raak, dan heb ik m'n schaar toch nodig. Natuurlijk is het een kansloze missie. M'n schaar moet ingecheckt worden. Ondertussen ben ik furieus. Op wie eigenlijk? Dat doet er even niet toe (want de enige op wie ik boos zou kunnen zijn ben ik zelf en daar kan ik later ook nog boos op zijn). Dus ik ga m'n schaar inchecken. Sommige scharen zijn nou eenmaal extra belangrijk. Discussie aan de incheck balie. Ik kan niet een schaar alleen inchecken, dan moet m'n handbagage ook, zodat er een tas omheen zit. Geen sprake van. Zeker gooien met m'n camera. Nee volgens de incheck dame is er geen andere oplossing. Ik wil m'n boarding pass terug. Die is ongeldig mevrouw. Maakt me niet uit. Het kan m'n toegang zijn om niet opnieuw in de rij te hoeven staan. Een andere oplossing... Ik loop naar de koffie corner. Heeft u een lege doos? Hoe groot? Maakt niet uit! No. F****. Op m'n allerliefst: Pretty please? Ze maken een doos leeg voor me. Heeft u plakband? Nee. De enige verpakking die u hier gaat krijgen is het sealen van bagage. Prima. 200 INR (€2.80). Mevrouw er zit alleen een schaar in. Weet ik. Ik betaal toch? De doos wordt gesealed. Grote sticker met m'n naam erop. Voor de derde keer terug naar de check-in balie. Triomfantelijk laat ik de doos zien. Hij wordt neergezet om te wegen. Hij weegt niets. Grote glimlach. Als jullie willen dat ik m'n schaar incheck doe ik dat!

Eindelijk door de security. Illy koffie. Wat een zegening. Niet dat ik een grote fan van Illy ben, maar nu even wel. Een hartje in het schuim van m'n cappuccino. Meer dan tevreden ga ik zitten. Ik merk dat m'n hoofd pijn doet en de meeste spieren in m'n lichaam strak van de spanning staan.
Gisteren had ik een discussie met m'n chauffeur over de vertrektijd. Ik vertelde hoe ik rekende en vroeg of het klopte. Ja.
Na dit gesprek keek de gids bij de tweede tempel naar m'n voeten. U hebt geluk mevrouw. Uw tweede teen is even lang of langer dan uw grote teen. Dat betekent dat u dominant bent. Ik denk eraan terug. Moet ik daar blij mee zijn? En misschien heb ik mijn berekening wel dominant gebracht, waardoor we nu in tijdnood zijn. Ik neem me voor om de volgende keer dat ik een vlucht moet hebben ik naar de chauffeur zal luisteren. Hopelijk herinner ik me tegen die tijd m'n voornemen nog.
Daar waar we gisteren wel erg rustig reden rijden we vandaag constant op iedereens bumper. De toeter klinkt continue en het groot licht knippert in hetzelfde tempo. Als ik m'n ogen dichtdoe dan schrik ik me elke keer een hoedje als ik ze weer opendoe; oh de bumper van een vrachtwagen!

Het monument dat ik vandaag bezocht was bijzonder. 1400 treden om boven te komen. Veel oudere vrouwen zitten op hun knieën bij de laatste treden. Veel kinderen worden het laatste stukje gedragen. Ze hebben hun energie verspild in het begin met het op en af rennen van treden. Gelukkig dragen mijn benen me redelijk makkelijk naar boven. Het is een pelgrimsbestemming.
Ondertussen ben ik moe geworden van alle foto's waar ik op gevraagd wordt. Of degenen die stiekem foto's maken. Ik denk eraan dat ik ook foto's van mensen wil maken. Is dat niet hetzelfde? Ik weet het niet. Er is in ieder geval oplichting dat m'n ambitie nooit is geweest om beroemd te worden. Ik zou hopeloos zijn. Later vandaag begrijp ik weer het vandaan komt. Er zijn vier personen die gelijk zij aan God; moeder, vader, onderwijzer en ... GASTEN! Jeez, waarom heeft niemand dat uitgelegd? Aan de schooljongens die naast me zitten in het vliegtuig vraag ik daarom voorzichtig maar of het dan onbeleefd is om nee te zeggen. Net zo voorzichtig beamen ze dat... Dat worden dan nog heeeeel veel foto's. Ze vertellen ook zachtjes dat een van de twee al twee jaar een vriendinnetje heeft. Totally not done. De juf zit een eindje verderop. Dus we moeten zachtjes praten. Hij heeft geen foto van z'n vriendinnetje; te gevaarlijk. Ze hebben ook nog nooit gezoend; dat kan niet voor je 18 bent. Zo ik ben weer een hoop wijzer.
Verschillende bezoekers zitten voor het beeld en lijken te bidden of studeren. Aan een van de tafeltjes zit een met een kralenketting waarschijnlijk te tellen waar hij is in zijn chant. Wat het beeld grappig maakt is de Blackberry die naast hem ligt en waar hij met een scheef oog naar kijkt. Het rode lampje knippert.
Het mooiste moment is boven op de heuvel. Helemaal alleen. Op de rotsen. Even helemaal niets. Behalve een eindeloos uitzicht en een roofvogel die op de turbulentie glijdt en af een toe een beetje bijstuurt. Met die wijsheid in m'n achterhoofd begin ik aan de afdaling.