Even afgesloten van de wereld

Alles om me heen is groen. Het enige geluid komt van een heerlijke bries die door de bomen waait en van de aapjes op het dak van de logde. Ze vlooien elkaar terwijl ze me nieuwsgierig aankijken, slingeren door de bomen of liggen lekker te soezen. In deze oase van rust komen de laatste paar dagen in gedachten voorbij.

De lange wandeling van gisteren was een geweldig hoogtepunt. Wandelen over niet gebaande paden. Continu uitzicht op indrukwekkende in lichte wolken gehulde bergen. De beplanting is het ene moment dicht en jungle-achting, het volgende moment is het open begroeid met een paar lage bomen en droog. De moesson heeft zijn werk niet goed gedaan dit jaar. Het geluid van reusachtige bamboe zou zo in een spannende scène van een film kunnen.
Ik wilde gewoon lekker lopen na, voor mijn gevoel, dagen in de auto. Het wordt toch een wild life hunt. Voor me loopt een kleine tengere man. Hij heeft een legerbroek aan en groen onopvallend trainingsjasje. Achter me loopt de manager van de logde. Hij loopt op zijn nette leren schoenen in een nette broek en keurig overhemd met lange mouwen. Hij heeft een wandelstok. Het contrast tussen de twee mannen is groot. De tengere man pakt op een gegeven moment ook een stok van de grond. In gedachten vraag ik me af of we op die twee stokken na helemaal ongewapend zijn of zou er een mes in de nep Allstars van de tengere man verstopt zijn?

Voor het vertrek is er overigens ook even wat te doen over mijn outfit. Ik had de opdracht om iets luchtigs met lange mouwen aan te doen. Helemaal tevreden met mezelf bedenk ik dat ik dat heb meegenomen. Een oude lichtroze blouse van Jackpot uit de periode dat oversized het helemaal was. Net voor vertrek kijken de mannen me twijfelend aan. Voorzichtig wordt het erop gewaagd: heb ik ook iets minder opvallends? Dat m'n knalroze vestje niet geschikt was voor een safari okay, maar dit is best rustig toch? Gelukkig ben ik niet voor een gat te vangen en trek een groene trui aan. Tevreden? Ze knikken niet overtuigend. M'n gedachten gaan terug naar de zondag in Den Bosch. Fijn in m'n vertrouwde buitensport winkel een goede rugzak uitzoeken. Een die goed zit en het liefst ook in een leuke kleur beschikbaar is. Knalrood. Dat kan er mee door! Helemaal tevreden gaat mijn rugzak vanaf dat moment overal mee naartoe. Olifanten, buffels en andere dieren zijn waarschijnlijk minder gecharmeerd van de kleur... Terug naar m'n wandeling.

Er leven in het 300km2 grote reservaat 17 luipaarden. Ze rusten overdag en jagen 's nachts. De mannen veren op. Een jongensachtig enthousiasme straalt van hun gezichten af. 'Ma'am your camera!' En zo hollen we met z'n drieën achter een luipaard aan. Kansloze actie natuurlijk achter een van de snelste dieren ter wereld aan. De spanning is geweldig. Wat een mooi beest! De foto? Tsja hij is op alle vijf de foto's net te snel en rent buiten beeld... Als we aan het eind wat drinken in een stalletje en als we terug zijn bij de logde moet iedereen horen dat we een luipaard hebben gezien. Het is voor de mannen de eerste keer geweest. Voor mij ook, maar ja dat waren uiteindelijk de meeste dieren die we gezien hebben.

Een enorme buffel op een paar meter afstand was geweldig indrukwekkend. Ik moet met m'n gezicht naar de buffel een stukje naar achter lopen, mijn rode rugzak buiten beeld houdend. De manager geeft aan dat als de buffel onze kant op komt ik achter de boom moet staan. Ik gniffel in mezelf. Alsof die boom me kan beschermen tegen dit enorme beest. De buffel poseert geduldig voor mijn foto en sjokt dan de andere kant op.
Als we na een flinke klim boven op een berg staan, waar de wind vrij spel heeft en het uitzicht adembenemend is, met de bergen op de achtergrond, eindeloze bossen, her en der dorpjes zit ik even helemaal alleen op een grote steen te genieten van het uitzicht en de ervaring. Het zijn de momenten waarop je innerlijke batterij in een keer opgeladen is. Een grote glimlach op m'n gezicht.

Een zelfde grijns verschijnt als we in een jeep de avond inrijden. Over schijnbaar onmogelijk terrein worstelt de jeep zich langzaam een weg. Niet alleen zien we onder meer wilde zwijnen, herten, olifanten, pauwen uilen en pauwen, maar ook een geweldig dramatische zonsondergang.

De rust van de jungle is een contrast met de drukte van hillstation Ooty waar ik vandaan kwam. Ik had nagedacht over m'n samenwerking met Rajish en hoe ik het kon verbeteren. Ik probeer nog duidelijker te zijn in wat ik graag wil; ik hoef niet op alle foto plekjes te stoppen, maar wil dorpjes en stadjes ervaren. Even later loop ik over een markt. Er wordt gehandeld in groenten. Een veiling op straat. De grote zakken groenten worden met twee man op de schouder van de koper getild, die zich een weg baant naar zijn vrachtautootje. Ineens snap ik ook waarom veel ouderen krom lopen. Of het groenten, water of hout is, het wordt op het hoofd of op een schouder gedragen.

Verderop sta ik op een afstandje. Twee mannen zijn druk met elkaar in gesprek. De een heeft een kip ondersteboven in zijn handen. De ander knikt de man met de kip loopt zijn stalletje verder in. Ik doe m'n best om te blijven kijken. Voor het eerst in m'n leven zie ik hoe een kip onthoofd wordt. Hij wordt in een soort vuilnisbak gegooid, waarin je hem hoort spartelen. De mannen praten rustig verder en geven geen aandacht aan de kip. Daarna wordt hij schoongemaakt. Ik ben blij dat mijn maag niet reageert.
Met dezelfde fascinatie kijk ik naar de geiten waar het staartje nog aanzit terwijl ze aan grote haken uitgestald zijn.

Op z'n minst ironisch is de visboer die met zijn verse vis naast het dierenstalletje staat die vooral vissenkommen lijkt te verkopen. Ik gniffel in mezelf.
Vooral vlees is vanwege de verschillende religies strikt gescheiden. Het rundvlees straatje is indrukwekkend door de enorme hompen vlees. Als ik ergens fronsend na sta te kijken, krijg ik snel m'n antwoord; rundermagen. Weer blijft mijn maag rustig op z'n plek.

Er zijn een paar dingen die ik volgens Rajish moet zien. Zo vind ik mezelf aan de counter voor waterfietsen gefrustreerd door het feit dat de man ongeïnteresseerd zegt dat als ik alleen ben ik geen waterfiets mee krijg. Ik kan een motorbootje huren. Nee dus, want dan moet ik weer met iemand beleefd praten. Ik besluit lekker in het gras neer te strijken, pak m'n boek en geniet van het uitzicht over het meer. Een tijdje kan ik zo heerlijk genieten. Twee jongens komen op me af en vragen of ze met me op de foto mogen. Voor ik er erg in heb ben ik omringd door 25 studenten met evenveel camera's. Een mooi moment om verder te reizen en blij dat ik de jungle logde in het vooruitzicht had!