Ik zit op een stoepje. Iedereen loopt op blote voeten op straat en draagt een mandje met twee kokosnoten, twee bananen en bloemenkransen. Boven op Chamundi Hill staat de Somnathpur tempel, een van de vele pelgrimsbestemmingen. Ik ben onrustig omdat ik niet goed weet hoe ik dit moet aanpakken. Ik wil niets doen dat ongepast is, waardoor rituelen verstoord worden. Nadat ik een tijdje heb zitten kijken, grabbel ik in m'n rugzak. Blij met de multi-purpose sarong die mamma op het laatste moment meegaf, sla ik deze om me heen en sta op. Bij de ingang laat ik netjes m'n slippers staan. Het water dat over de treden loopt voelt glibberig onder m'n voeten, er loopt een rilling over m'n rug. Bij het eerste ritueel kijk ik op een afstandje; kokosnoten worden gebroken. Een oudere man die me al een paar keer heeft aangesproken staat ineens naast me en legt uit wat er gebeurd. De gedachten gaan snel in m'n hoofd. Ik wil graag weten hoe het allemaal werk. Hij zal waarschijnlijk veel te veel geld vragen. Het Engels is goed te volgen. Nieuwsgierigheid wint. Zo eindig ik dus met een grote rode stip om m'n hoofd, strooi poeder over een steen, waardoor ik ook mijn offer gebracht heb. Krijg uitleg dat de kokosnoten, bananen en bloemen met heilig poeder worden verbrand als een offer. Ik leer over het heilige oneven getal van een tempel zichtbaar in bijvoorbeeld het aantal uitgangen. Het zijn er zeven. Ik teken Om met een volgend poeder op een muur. En in de tweede tempel krijgt Shiva als offer bloemen en heilig poeder natuurlijk. Ik moet er een beetje om lachen, want volgens mij kwamen de bloemen van straat. Natuurlijk betaal ik teveel geld, maar ik heb genoten en geleerd.
Als ik door alle drie de security checks heen ben, slippers heb ingeleverd en een koptelefoon met uitleg op mn hoofd heb is het ook even een moment van rust. Nu kan ik ongegeneerd doen alsof ik alle kinderen die op de foto willen, willen weten hoe ik heet en waar ik vandaan kom, niet hoor. Ik loop door het paleis van Mysore, Amba Vilas Palace. Verschillende bouwstijlen komen bij elkaar. Van islamitisch tot Mongol versierd met victoriaans glas. Het is een bijzondere illustratie van de samenleving waar zoveel verschillende religies vreedzaam samenleven. Het paleis is zo mooi en rijk versierd. De lange gedetailleerd beschilderde muren zorgen ervoor dat je zo in het sprookje van het paleis stapt. Versierde olifanten in de parade. Het getrappel van de paarden er omheen. De muziek. Je hoort het geroezemoes van de mensen die staan te kijken. Moet lachen om het meisje dat een centje van haar vader krijgt om iets lekkers te kopen. En ziet de zijde kostuums van de koninklijke familie in de zon schitteren. Het paleis wordt nog steeds af en toe gebruikt door de Wodeyars, de familie die bijna 500 jaar onafgebroken dit deel van India heeft geregeerd. Misschien dat het daarom zo bijzonder voelt om door de zuilen galerij te lopen die zo uit het 1001 nacht sprookje lijkt te komen.
Ik wandel nog even door de kleine straatjes van de stad. Sla willekeurig links en rechtsaf. Een man zit op een krukje midden in de stad zijn koe te melken. Vrouwen zitten op het stoepje voor hun huis te kletsen. Kinderen rennen over straat. Het leven op een gewone donderdag in India.
Comments
Post a Comment